Okuduğum ikinci kitabı
Yani ne yazmalı ki! Bende bıraktığı etkısınden cıkmak haftalar aldı ilk kitabında çünkü.
On altı hikaye, on altı hayat, insan nasıl bu kadar içsellestırır okuyucuya bu da MUNGAN farkı dili , anlatımı benı nasıl büyülüyor her defasında...karakter analızı yaparken sanki freud okuyorum, betımlemelerı o kadar sağlam ki bahsettiği her mekanı yaşadım, gördüm orda o anda nefes aldım.Bursa, Amasya, Ankara, Samsun, Trabzon, Sinop,Denizli, Erzurum,fotoğrafçı Aram!, Diyarbakır surları, hikayelerin bazen başladığı ya da bittiği Esenler Otogarı “birbirinin hayatından habersiz bir sürü insanın yollarının, hikayelerının,bazen kaderlerinin kesiştiği bir otogarın, hemen her günkü bilinen canlı,hareketli, tanıdık görüntüleri, kendini olanca karmaşası ve gürültüsüyle tekrar ederken,indikleri otobüslerden İstanbul’a dağılan insanlarla, otobüslerin İstanbul’dan alıp götürdüğü insanların hayatları, hikayeleri hatta kaderleri adeta yer değiştiriyor. Gelenler kentin içine, gidenler bütün Türkiye’ye hayalleri, ümitleri, serüvenleri, hayatlarıyla dağılıyorlar. Kader yol ağızlarında oturuyor sanki...”
Kitap bittiğimde uzunca bir süre boşluğa bakıp kalakaldım,
Yaşanmış bu hikayelere ağlanmaz mı! İçimde bir şeyler koptu gitti, zaten yaş aldıkça zamanını bekleyen kitaplar değil mi bizi biz yapan..
Murathan Mungan okuyunca daha net anlıyor insan, her hikaye bir dünya ve siz o dünyaları tanıdıkca kendı gerceğinize biraz daha sağlam ulaşıyorsunuz.Kitabın son hikayesinde “vay canına” dedim mi dedim:)
Harita Metod Defteri " verdiği bir öğrenci vardı, ondan görmüştüm fakat bahsettiğim öğrenci kitap okumayı seven
