"Bir zamanlar Almanya'nın Berlin kentinde Albinus adında bir adam yaşardı. Zengindi, saygındı, mutluydu; günün birinde gencecik bir metres uğruna karısını terk etti; sevdi, sevilmedi; ve yaşamı felaketle son buldu.
Öykünün hepsi bu kadar."
Kitabın giriş paragrafında da söylendiği gibi; sahiden de bütün öykü bu kadar. Hikâyenin başını ve sonunu en baştan verip bizi sürece odaklanmaya davet ediyor kitap. Ben de konularla çok ilgilenmeyip nasıl anlatıldığına odaklanmayı daha çok seven biri olarak, yazarın daha en baştan, peşinen okuyucuya "Hikâyemiz bu, şimdi anlatımın tadını çıkarın." demiş olması çok hoşuma gitti. Kitabı da beğendim aslında fakat karakterlerin derinleştirilmemiş olmasıyla ilgili sorunum var. Özellikle Margot karakteri o kadar yüzeyseldi ki zaman zaman kendimi yeşilçam filmi izliyormuş gibi hissetmedim değil. Ama bunun dışında böylesi basit, bildik bir konuyu ustalıkla işlemek hem büyük bir başarı hem de büyük cesaret bence.
"...
Üstelik, her ne kadar bir insan yaşamının özeti, yosunla çerçevelenmiş olarak, bir mezar taşının üstüne kolayca sığarsa da, ayrıntılar her zaman hoşa gider."
'Karanlıkta Kahkaha' romanla çok uyumlu ve harika bir kitap ismi bu arada. Çok güzel bir metafor ve aynı zamanda bir metafor da değil. Çok beğendim ismini. Nabokov'dan okuduğum ilk kitaptı, mutlaka okumaya devam edeceğim.
