Bu hatmimizi depremde hayatını kaybedenlerin ruhuna, hâlâ kurtarılmayı bekleyen, umut umut topraktan fışkıran depremzedelere, bir de bu bekleyişe ortak olduğumuz için bizlere, kalanlara ferahlık olması niyetiyle okuduk. Kabul et ya rabbim.
Bu hatme Kâbe'de başlamıştım, çok özel hissettiriyordu.bana. Düşündüm ki bir an önce yetişse daha faydalı olur. Hibe ettim sen kabul et Allah'ım.
Zor günler geçiriyoruz. Bitmiyor. Daha da zorlukları, devam ettikçe artıyor. Bu da var , şu da var diyor insan. Konuşmaktan da aciz hissediyorum artık. Bugün Kâbe'de tanıştığım bir teyze aradı. Annemin numarasını yazıp vermiştim ona. Telefona bile kaydetmeden. Bir insanla temas ederken sonrasını asla hayal edememek nasıl bir şey bugün anladım. 40 yıl düşünsem aklıma gelmezdi ama başıma geldi. Depremzede olarak aradı. Kızım siz Ankara'dasınız, biliyorum biz iyi durumdayız ama 4 aile bir çadırdayız, bebek var dedi. Bir çadır istedi. Bin yeri aradık. Bu kadar mı zor derler ya. O kadar zor konuşuyor herkes. Nerede helikopter nerede bilmem ne. Allah'ım sabrımızı sınıyor insanlar, sen muhtaç etme. Alıp yollayabilsem değil kendim götürsem keşke dedim. Diyecek şeyleri geçiyorum, yapacak çok işimiz var. Allah'ım nasip etsin bazı şeyleri. Amin. Hatme yardımcı olan herkesten Allah razı olsun.
Kuran-ı Kerim
