Uzun Hikaye'sinin ardından bir meftunluk başladı bende, Mustafa Kutlu'nun kalemine. Bu meftunluk hadd-i zatımda bir belirti oluşturmaya başladı ise Kutlu'nun eserlerini okumaya, o halde devam etmeli bu kalemin mürekkebini tatmaya.
Dilde öğreticilik dendi mi Kutlu'nun eserleri öne sürülmeli diye düşünüyorum. Çünkü onun dilindeki saflık, akıcılık, doğallık ve ardından sürüklenenler halihazırda kıymetli bir eser külliyatını okumaya, okutmaya teşvik edebilir.
Dili geride bırakırsak kitaplarındaki konularsa günlük hayatın senden, benden ve adeta bizden kopanlar... Üslubunun yerince kullanıldığı, konularınınsa samimiyetle birlikte şenlendiği bir anlatımdan mahrum kalınmamalı kanaatimce.
Hani senden, benden ya da bizden konular yer alıyor ya kitaplarında, karakterler de bizden işte. Öfkemiz, sevincimiz, umudumuz, hüznümüz, kalp kırıklığımız... İşte öylesine doğal, bağrımızdan akan duyguları ifade edişi.
Kitaba adını veren hikayenin nasıl ve neden hemen bittiğini anlayamadan bir diğer hikayeye savruldum kitabı okurken. Sadece bir hikayeden oluştuğunu düşünüyordum. Fakat karşılaştığım, birkaç tane hikayeydi. Hepsi de birbirinden güzeldi hikayelerin. Fakat asıl hikaye Menekşeli Mektup daha uzun olsaydı harika olurdu.
Duyguların tadı belleğimde kaldı.
