İnsanları insanlar öldürür, silahlar değil. Bu devirde sözler işliyor cinayetleri, katiller değil. Beni başrolleri yakınlaştırmak için yazılan ikinci karakter, hikâyesini dinlemek istemediğin figüran olarak hatırlarsın. Ama herkesin bir hikâyesi vardır. Ve ben o sarışınım...
Hepimiz kurtarılmak istedik. Bir sabah gelsin,gece olmasın istedik.Çünkü şeytanlar karanlıkta parıldıyorlar. Parıldıyor ve sana eşlik ediyorlar.Eğer yüzünü aydınlığa dönmezsen,bir gece kazanacaklar.
"özür dilerim." diye fısıldadı.
"sesin çok kısık çıkıyor Milas Adin, hep böyle mi özür dilersin sen?"
"özür dilemem ben. özür diletecek durumlara düşürmem kendimi. seninleyken düşüyorum ama, Alena. çok sert düşüyorum.
"yanına getirdiğin insanlar o hissi taşımayınca dört duvar ve bir çatının hiçbir anlamı kalmıyordu işte."
"sen benim dört duvarıma çatı olamadın pars."
"çünkü ev bazen dört duvarı ve bir çatısı olan tuğla yığınları değildi.
ev bazen insanlardı."