Anton Çehov, Rus ve dahi Dünya öykücülüğünün en ileri örneklerinden, hatta belki de en iyisi. Onu okumak, tadı yarım şekilde damakta kalan, hemen bitmemesi için Tanrıya içtenlikle yalvarabileceğiniz, düşkünü olduğunuz birbirinden renkli şekerlemeleri yemeye benziyor. Hikayelerine umulmadık noktalardan giriş yapmayı ve aynı şekilde beklenmedik bir sonla bitirmeyi çok seviyordu anlaşılan. O, vermek istediği mesajını verdiğine inandığı an öyküyü sonlandırıyor, net biçimde yapmadığı final hakkında da okura ''Eee, ne olacak şimdi peki?'' dedirten pek çok cevaplanmamış soru bırakıyor. Aslında Cehov'un yalın diliyle canlandırdığı karakterleri, çok basit hayatlardan alınmış örnekler olsalar da okurun çok sayıda yorumla final varyasyonları yapabilmesine de zemin hazırlıyor. Bu yönüyle Çehov öyküleri, bence başlı başına bir ''yazarlık okulu'' olarak ta kabul edilebilir. Çarlık dönemi Rusya'sının toplumsal katmanlarını, yoksulluk, sefalet, cehalet ve dramlarını inanılmaz bir biçimde dile getiren yazar, devrin rüşvet, torpil, iltimas ve yaltakçılık dahil tüm ahlaki erozyonuna da geniş bir projektör tutarak bizleri çarlık Rusya'sı içinde doyumsuz seyahatlere çıkartıyor.
