19. yüzyılın başlarında İtalya'da geçen romantizm, macera ve saray entrikalarıyla dolu, Balzac'ın tüm Fransız romanlarının en büyüğü olarak nitelendirdiği bir klasiği nihayet okudum. Saf ve genç İtalyan Fabrice etrafında dönen hikayede savaş, kendini arama, cüretkarlık, pişmanlık gibi duyguları dönemin atmosferi içinde aktarmış
Biz akıllı dört kadın, benim isteğim sonucu dedik ki, Parma Manastırı'nı okuyalım. Ama gelin görün ki sonuç hüsran. Ben ilk 200 sayfaya kadar sorunun kendimde olduğunu düşünüyordum, kızlarla konuştuktan sonra anladım, sorun bende yada bizde değil kitapta Bu kadar övülen, yere göğe sığdıralamayan, Tolstoy'un Stendhal ve Parma Manastırı
Bir dönem dershaneye gidip gelirken otobüste okurum diye aldığım bir kitap. Başladığıma binlerce kez pişman olmuştum çünkü asla ilerlemiyor, boğuyor, sürekli konu değişiyor asla sizi içine çekmiyor. Huyum kurusun ki başladığım bir kitabi yarıda bırakamıyorum. Mecburiyetten ıkına ıkına 2 ayda zorla bitirdiğim bir kitap kendisi. Belki çevirisinden kaynaklıdır bilemem ama önermeyeceğim tek kitap...
Çok büyük heveslerle aldığım kitabı inatla ve çok mücadele vererek zar zor bitirdim. Dili güzel, çeviri başarılı ama kahramanlar ve olaylar o kadar uzak ki bir türlü zevk alamıyorsun. İsimler zaten yabancı, olaylar şatolarda, saraylarda geçen soylu entrikalarıyla dolu. Kontlar, markizler, düşesler birnirine girdi. Eserden pek zevk almadım
İçerisinde pek çok detay barındıran ve bu sayede de gerçekçiliği yakalayamayı başaran bu kitabı ben çok sevemedim. Akıcılığa sahip olduğunu düşünmüyorum. İçerdiği karakter isimleri birbirleriyle karışacak nitelikteydi ve böylelikle de göz yoruyordu. Kitap okumaya yeni başladığım şu dönemde beni pek mutlu edemeyen bir eser oldu.
