Ümumiyyətlə, öz dərdinə səssiz-səmirsiz dözən adamı nəzərdən keçirtmək, ağlayan, sızlayan adama baxmaqdan daha ağırdır. Çünki yaşlar ilə örtülməyən donuq gözlərdə necə bir atəşin yandığından, yavaş-yavaş qalxıb enən sinədə hansı hislərin qaynayıb daşdığından xəbər tutmursan və bu halda nə etməyin lazım olduğunu bilməyib özünü itirirsən...