Şahbaz bir hayal; ama iyi mi, kötü mü, belli değil. 1970'lerin o bol kanlı, vahşi ortamında ayakta kalmaya çalışıp kalamayan, oradan oraya sürüklenen, ya ezilen ya da vahşileşen insanların hayatlarını anlatıyor işkence sonrası ölüm döşeğinde unutulmuş bekleyen kıza...
Hayatlar o kadar acı dolu ki, insan "bu kadarı da gerçek olamaz" demek istiyor, ama doğru değil bu; çünkü bunlar gerçek. Hatta daha azı değil daha fazlası yaşanıyor, yaşanıyor da göremiyoruz, duyamıyoruz, bu yüzden yok sayıyoruz. 1970'lerde yaşanan, 1980'lere gerekçe hazırlayan, 1980'lerde halkın üzerinden silindir gibi geçen tüm o süreçlerde devlet kurumunun nasıl işin içinde esas yönlendirici olduğunu; gençlerini, geleceğine yatırımlarını basit sebeplerle nasıl böyle harcadığını, sindirdiğini, hayata küstürüp işlevsiz kıldığını tekrar tekrar düşününce insan, "nasıl olur?" diyor, "kendi ülkesinde yaşayamayacaksa bir insan ne yapacak, nereye gidecek?"
Devletimiz ne zaman sadece sevdiği kesimin değil bu ülkede yaşayan herkesin devleti olduğunu idrak edecek?
Romanın konusu çarpıcı, vurguladığı dönem Türk tarihi açısından çok önemli. Ama romanın dili fazla kanlı, fazla vahşi, kimi yerde de tekrarlı. Daha basit, daha az gözümüze sokarak yazsaymış yazar, daha etkileyici ve vurucu olurmuş. Kişilerin ve olayların birbirine bağlanması çoğu zaman ilgi çekici ve sürükleyici olsa da, bazı noktalarda o da fazla zorlanmış; yani her şeyi birbirine bağlama saplantısına dönmüş.
