Kitap Walt Whitman nın çocukluğundan almış olduğu tüm yaşlarına kadar geçirmiş olduğu zamanları yaşamış görmüş olduğu gözünün dokunduğu herşeyi adeta tüm doğal haliyle şiirlerine işlemiş, doğayı doğanın mucizelerini doğa üzerinde yaşayan tüm canlıları hatta ölmüş olanla canlılar arasındaki bağı insanın iş gücünü zaaflarını erkek ve kadın cinsiyetlerini ayırmaksızın, hiçbir canlının bir ötekinden farklı olmadığı din adamından tutun devlet başkanlarından ve suçlulara kadar herkes bu mısralarda eşit ve övgüye layıktır, hemen, hemen tüm şiirlerinde bunu hissediyorsunuz.Şiir mısralarından çok destan biçiminde bir bütün olarak yazılmış gibi.
‘’Bence bir Çimen yaprağı küçük değildir yıldızların yolculuğundan’’Her mısranın her şiirin ayrı teması olmasına rağmen tüm satırlarında eşitliği normal sıradan yaşamın getirdiklerini ve sıradan halk içinde yaşama özentisini kah herkesle aynı olduğunu bazen anlaşılamadığını açık orijinal bir dilde yansıtmıştır.
Oturmuş çevreme bakıyorum, Yeryüzünün bütün üzüntülerine, Bütün zorluklarına, Bütün utanılacak şeylere....
Geçmişe vurgu yaparak eleştirdiği yerlerde var .Kendine övgüler yağdırması ve özgüveni, kullandığı sade ama ağır dili beni etkiledi....Çimen yaprakları II okuyorum şimdilerde bakalım aynı hissiyatı verecekmi
Küçüğü büyüğü hiçbir ücret, bana verilecek mutluluğun yerini tutamaz.....
Doğadaki Son Çocuk adlı eserinde karşılaştığım şairin, tam da eserin ruhunu yansıtan şu dizeleri harikuladedir;
"Bir çocuk vardı, her gün evden çıkar,
Ve ilk gördüğü şey neyse ona dönüşürdü.
O şey onun parçası
