Cengiz Aytmatov'un bir kitabını daha bitirmenin mutluluğunu hissediyorum. Kitabı okumaya başladığım andan beri kulaklarımdan hiç çıkmayan o ezgi, kitabın kapağındaki o Türkan Şoray ve Kadir İnanır fotoğrafı beni motive etmedi diyemem. Ama kitapta daha derin bir şeyler buldum. Yazar ruhsal betimlemelere aşırı yer vermese de gerek karakterlerin gösterdikleri davranışlar, gerek o kısa ve vurucu cümleler okur üzerinde derin bir etki bırakıyor. İlyas'ın ihanetinde hissettiği derin suçluluk, kaçma isteği ve bütün bunların yanında çok güzel başlayan ve 'Keşke böyle devam etse!' dediğiniz bir aşkın aldığı yaraları görüyorsunuz. Kitabın sonu insanı sevinip sevinmeme konusunda ikilemde bıraksa da her satırını okumanın beni mutlu ettiği bir kitaptı.
