Hopsis hareketini öğrendiğim günden beri hayatımda çok şey değişti. Bilmeyenler için kısaca tanımlayacak olursam; "Yaşamın son aşamasında olan yani ölmekte olan hastaların ağrı ve semptomlarının hafifletilmesine, ruhsal ve duygusal ihtiyaçlarının karşılanmasına odaklanan bir sağlık bakım türü".
Kitapta ölüm döşeğinde olan ya da ciddi hastalıklarla mücadele eden insanların mülakatlarını da okuyorsunuz. Özellikle kitaptaki bazı cümleler bazı şeylerin tekrar tekrar farkına varmama vesile oldu. Örneğin;
Kötü şeyler başımıza gelince büyürüz.
Yoksul değilim, parasızım. Yoksulluk bir düşünce biçimidir.
Sevdiğiniz şeyi yaparsanız mutlaka para gelecektir algısından kurtulmak.
Gerçekten hayatımı şu an olduğu şekilde mi yaşamak istiyorum.
Özellikle Irvin D. Yalom'un tüm kitaplarını okumuş birisi olarak "Yaşam Dersleri" kitabını bir oturuşta bitirdim. Ne kadar okursak okuyalım, ne kadar hayat tecrübesi edinirsek edinelim. Bu hayat yolculuğundaki serüvenimizde biz her zaman bir yerden bir yere gideceğiz. Önemli olan bu yolculukta kendimize hangi rolü vereceğimizdir. Sıradan bir yolcu da olabiliriz, o zaman hayat bizi nereye götürüyorsa oraya gideriz, en fazla pencereden geçip giden manzarayı seyrederiz. Direksiyona geçmek, istediğimiz yerde inmek, maceracı olmak, durup dinlenmek bunlar da bizim elimizde olan şeyler.
Kendimize şu soruyu sormayı unutmayalım. Benim istediğim bu mu, yoksa hayatımın daha kaliteli, daha sevgi dolu ve daha huzurlu olmasını mı istiyorum?
