Yaralıdır könlüm quşu, yaralı,
Yaralandı yazıq şair olalı!
Bir dərinlikdə ki, hər düşən çıxmaz,
Qurtulmaq istəyir, qanad yaramaz!
İmdadına gələn ümidindən az,
Yaralıdır könlüm quşu, yaralı!
Ağ duman tək yuxuna kaş ki, gələydim gecələr,
Qəmli ruhun haraları gəzdi, biləydim gecələr.
Hər səhər sübh nəsimiylə doğulmaqçün kaş,
Baş qoyub sinənə sakitcə öləydim gecələr.
Bölünüb min yerə, hər zərrəmi bir ulduz edib,
Başın üstündə səmaya düzüləydim gecələr.
Ağlayıb gündüzü biçarə buludtək sənsiz,
Baxaraq göz yaşıma sənlə, güləydim gecələr.
Sən qaranlıqda ayı seyr elədikcə, mən də,
Ruhuna ay işığıyla süzüləydim gecələr.
Baş daşım üstə dodaq izlərini öpmək üçün,
Allahımdan da xəbərsiz diriləydim gecələr.
Fəhminin qəlbində son arzu qalmış yalnız,
Ağ duman tək yuxuna kaş ki, gələydim gecələr.
Mən hardan bilərdim sevərəm bir gün,
Həsrətdən alışıb yana bilərəm?!
İsti nəfəsindən külə çevrilib,
Soyuq baxışından dona bilərəm?!
Mən hardan bilərdim dəli olaram,
Görərəm hər gecə yuxumda səni?!
Özüm itirərəm həsrət yolunda,
Sonra axtararam çoxunda səni?!
Mən hardan bilərdim ürəyim səndə,
Gözlərim ömürlük yolda qalacaq?!
Bütün xəyallarım öndə gedəcək,
Bütün arzularım dalda qalacaq?!
Mən hardan bilərdim sənli günlərim,
Sənsiz günlərimin xatirəsidir?!
Dəli deməsinlər adıma mənim,
Desinlər sadəcə eşq xəsdəsidi.
Mən hardan bilərdim, hardan bilərdim,
Sənin son gedişin əcəlim olar?!
Yaşadım, xəbərin olmadı məndən
Bir gün yaşamaram, xəbərin olar!
Mən dövlətli ailədə doğulmadım,
Şan-şöhrətli ailədə doğulmadım.
Ən adicə bir insandı atam mənim,
Zər-xaralı yataqlarda yatammadım.
Söyləyimmi qohumlarım nəçi idi?
Xarrat idi, çoban idi, suçu idi.