İnsanlar mutlu; istediklerini alıyorlar ve ulaşamayacakları şeyleri de asla istemiyorlar. Refahları yerinde; emniyetteler; hiç hastalanmıyorlar; ölümden korkmuyorlar; ihtiras ve ihtiyarlıktan habersiz ve bundan da çok memnunlar; veba gibi bir illet olan anne ve babaları yok; güçlü duygular hissedecekleri eşleri, çocukları ve sevgilileri yok; şartlandırmaları uyarınca davranmaları gerektiği gibi davranmak zorundalar.
"İnsan, dünyanın tekamülüne artık destek vermiyor mu demek istiyorsunuz?" Kafka, hafifçe sallanarak dedi ki:
- "Yine yanlış anladınız beni. Bilâkis: İnsan, dünyadaki payından ve ortak mesuliyetinden yüz çevirdi..."