Kendi Geçmişinin Gündelikçisi
Sana bir dost tavsiyesi,ruhundaki rutubeti keşfetmen zaman alır;fark ettiğinde , kollarını sıva ,tülleri yıka, dünyaya açılan pencerenin camlarını sil. Çerçeveyi, duvarda bıraktığı ize aldırmadan sök yerinden mutlu bir çocuk yüzü görene kadar, çeşmenin altında saatlerce yıka. Koltukların üzerindeki çarşafları kaldırırken toz gözlerine kaçacak, bahanen hazır, ağlayabilirsin. Sehpanın üzerindeki kalın toz tabakasına yazabilirsin şimdi ince çocuk parmağınla ;” Neden beni sevmedin?”
Sayfa 171 - Doğan KitapKitabı okudu
"Gelirken Ekmek Al" hakkında düşüncelerim
Şermin Yaşar'ın "Gelirken Ekmek Al" kitabı on sekiz kısa hikayeden oluşuyor. Kitap ismini de verdiği "Gelirken Ekmek Al" hikayesiyle başlıyor. Yaşar yazdığı hikayeleri aslında günlük hayatta karşımıza çıkan karakterlere yaşatıyor. Sıradışı olaylar sıradan insanları buluyor. Kendinizi bazen anne-baba, bazen nene-dede, bazen elti, bazen gelin ve aklınıza gelebilecek birçok bazenin yerine koyabiliyorsunuz. Dili anlaşılır, sade; üslubu da bir o kadar güzel ve akıcı bu hikayelerin. En üzücü olayları bile sıradan kelimelerle bir dantel gibi işleyip okuyucuya açık bir şekilde veriyor. Kitaptaki hikayelerde bulunan karakterlerin bir ya da birkaçında mutlaka kendinize dair izler bulabiliyorsunuz. Günlük hayatınızda sanki biriyle sohbet eder gibi yaşanmış tadında hikayeleri öğrenmek isterseniz mutlaka okumanızı tavsiye ederim...
Şermin Yaşar
Yol uzun, yolluğumuz yok...
Çenesi dışarıya çıktı, alt dudağı üst dudağının üstüne bindi, ifadesi dondu, bütün mimikleri söndü, gözler delici bir sabitlik kazandı, mıhlanmış gibi baktı ve "Zaten para yok, ben de zor durumdayım, mümkün değil, yarın ne yiyeceğimiz meçhul, ülke zor durumda, Rusya mahvetti bizi" falan diye başladı.
Sayfa 120 - Muzaffer BeyKitabı okudu
Lise'de olmama rağmen Şermin Yaşar'ın yazdığı bütün çocuk kitaplarını büyük bir hevesle alır ve okurum. Yeni bir kitap yazdığını duydum ve hemen okumaya başlıyorum ;D
O kadar güzel yazmış ki, her okuduğumda aynı duyguyu yaşıyorum:
Lisedeydim. Bir arkadaşım bana bir saat hediye etti, taktım eve gittim, bahçedeyiz…
Akrabalar var. Saat dikkatlerini çekti ben de, “Arkadaşımın hediyesi.” dedim.
Teyzelerden biri;
─ Nasıl arkadaşmış o, kimse kimseye durup dururken hediye almaz, bak bana alan var mı? dedi.
İnsanımızın sevgi anlayışıyla bilinçli olarak ilk o gün yüz yüze