Ve işte yine başladığım yerdeyim. Dünya’ya gözlerimi açtığım minik gezegenimde. Evimde... Ev, benim evim... Doğduğum büyüdüğüm, burası giriş kapısı mesela 5 basamak vardır, ezbere bilirim. Evde sesler yükseldiğinde bir aşağı bir yukarı gidip geldiğim küçük gezegenimin kara deliği. Burası mutfak mesela yine bir gün annemin babamı sabaha kadar
Şiir
Benim şehrimdir yolgeçen hanı
Kuşlar dahi uğramıyor aşiyanıma biliyor musun
Kargalar mesken tutmuş yürüyen leşler üzerinde pikede
Ve serçelerle birlikte uçuyorlar
Anlamıyorum
Dokuz katlı bir viraneden uzakları seyretmekteyim
Bazen betonlar engel, bazen sisler manzarama
Bazen yokuşlar ki sorma gitsin
Âh bir bilsen nasıl nefes nefeseyim
Günden
Günler
Agaç her gün meyve vermez. Konuşmayan ağaçlar da var. Ne dallarında çiçekler gülümser baharları, ne çiçeklerinde arılar dolaşır. Konuşmayan ağaçlar da var.. Zindanda söylenen şarkıyı kim dinler? Zindanda söylenen şarkı ölüm kokar, zincir kokar, küf kokar. Ölüm açacak kapısını bir sabah o zindanın, ardına kadar. Kuşlar gibi geçiyor günler önünden, cıvıldamıyorlar. Günler tren, günler mavi ufuklara eriyen birer ümit. Kanatlarından yakalayamıyorsun kuşları. Tren sessiz gidiyor rüya ülkelerine.
Sayfa 124Kitabı okudu
