Gözden kaçırılan bir dost!
Garip şu insanoğlu. Çok garip!
Herkese verdiği sözü tuttuğu için övünür, dürüstüm falan der de, asıl tutması gereken sözleri tutmaz. Kendine verdiği sözleri hiçe sayar. Çünkü kendine verdiği sözü tutmazsa kimseye karşı rezil veya mahcup olmayacaktır. Gel gör ki asıl yanılgı bu işte!
Kendini önemseyeceksin! Sen kendini sevmezsen, sen kendini önemsemezsen, sen kendine saygı duymazsan, sen kendine verdiğin sözü tutmazsan diğer insanlar senin için bunu niye yapsın ki?
Aynaya bak burnunu sev. Karma, kocana, oğluna, kızına bak, onları sev. Arabana, evine,
ceketine, anana, babana, kardeşine bak, onları sev. Sana ait ne varsa sev, sev, sev... Ve güneşe
bak, güneşi sev. O da senin çünkü. Bak, hiç aksatmadan görevini nasılda yapıyor güneş. Senin
için her gün yeniden doğuyor. Dünya 24 saat ritimden hiç bir şey kaybetmeden senin için
dönüyor. Gezegenler, güneş sistemi, kuşlar ağaçlar ne varsa hepsi senin için var. Emin ol ki
böyle, dostum. Bir düşünsene, sen ölünce bütün bunların ne anlamı var? Güneş doğmuş,
güneş batmış, dünya dönmüş, ağaç yeşilmiş, siyahmış, deniz kırmızıymış, maviymiş sana ne?
Şu hayatın acımasızlığına bak ; kuşlar da ölünce toprağa gömülüyor . Oysa onların ruhları gökyüzüne ait . Bir mezarlık olmalı. Gökyüzünde . Bulutlara dokunabilen bir mezarlık . Belki o zaman , bir nebze de olsa , kuşlar hak ettiği özgürlüğe kavuşabilir .
Sayfa 15 - Kafka dergisiKitabı okudu
_İnkarcılar kızgın fırına atılmış saman gibi yanacaklar. İnananlar ise ahırdan salınmış buzağılar gibi sevinçle sıçrayacak.
_Davutoğlu Süleyman’ın özdeyişleri_
_Akılsızlarara, ahmaklıklarına uygun karşılık ver. Yoksa kendilerini bilge sanırlar.
_Akılsızlar ne zamana dek bilgiden nefret edecek?
_İyilerin peşinden gidin. Hırsızın katilin
İnsanın ayak basmadığı bir yerde baştan sona insan ürünü bir ada. Ona yaklaşan ne varsa yutup öğütüyor. Kuşlar kursaklarındaki çöple can verecek, etlerini solucanlar, böcekler sıyırınca boşa çıkan naylonlar yine adaya karışacak, yüzölçümü daha da büyüyecek. Bu insansız ada o kadar insanca ki üzerindeki bütün canlılar ölünce ona dönüşüyor. Ölen hayatını kaybediyor, bütün ehli ölüler gibi. Ve her yer her yerde.
Sayfa 45Kitabı okudu
Çocuklar ölünce nereye giderler? Boşluğa karışırlar. Sönük yıldızların olduğu yerde, tabii biz göremeyiz, küçük kuşlar gibi kolları açık uçuyorlar. Öyleyse hep ölsün çocuklar, hiç büyümesinler
Insan bazen bir şeylerin değişmesi için elinden gelenin fazlasını yapıyor. Olsun yeter ki gerisi onemli degil diyor. Ama ne uğruna uğraştığı o şey oluyor ne de kurduğu hayalleri. Insan hep yarım kalıyor. Yarım kalmak eksiklik değil,bir sekilde devam ediyor hayatına ama hiçbir şey eskisi gibi de olmuyor. Umutları ölünce bir insanın yasamak bile siradanlasiyor. Ölüm sırasını beklerken hiç bu kadar istekli olmadığını anlıyor. Insan hep anliyor aslında,kendini anlıyor insan, kimse anlamasa bile kendine yetiyor. Bu vakitten sonra kimsenin kendini anlaması için çabalamiyor. Kendi kendine yetiyor, minnet edeceği yerlerde artık eyvallah deyip,çekip gitmesini çok iyi biliyor. Insan anlıyor, olgunlaşıyor, her acı insanın birseylerden ders çıkarmasını sağlıyor ve yine anlıyor insan; mutlulukların geçici olduğunu ve asıl kalanların cektigi acılardan aldığı derslerin olduğunu. Insan anlıyor ve ölene kadar da anlayacak. Anlamak kafa tasındaki bir kuşu özgür bırakmaktadır. Kuşlar özgür, insanlar hür iken güzel...🐦
Hakaslarda (şamani öğretiye göre beden ölünce ruh nereye gidiyor)
Hocam, insan ölünce ruh nereye gidiyor? Biz Balkan, Ana dolu ve Kafkasya Türkleri arasında bazı tespitler yaptık. Ruh in sanın neresinden ve nasıl çıkıyor? Ruhun iyi ve kötü insanın be denini terk edişi aynı mı?
"Ölüm nefesin kesilmesidir. Ruh da ağızdan çıkıyormuş. Kötü insanın ruhunun kıçından çıktığına inanılır. Ruh vücuttan kuş
Şu hayatın acımasızlığına bak; kuşlar da ölünce toprağa gömülüyor. Oysa onların ruhları gökyüzüne ait. Bir mezarlık olmalı. Gökyüzünde. Bulutlara dokunabilen bir mezarlık. Belki o zaman, bir nebze de olsa, kuşlar hakettiği özgürlüğe kavuşabilir.
Sayfa 15Kitabı okuyor
Tanrıça İnanna, Gilgameş'e daha Huluppu ağacını kestirdiği zaman göz koymuştu. Fakat o sıralarda Tanrıça'nın bir sevgilisi vardı. B ir gün her nedense ona kızmış ve ondan ayrılmıştı. Gilgameş'i, canavarı öldürüp elini yıkadıktan ve kendisine eski düzeni verdikten sonra ilk gören Tanrıça İnanna oldu. Çok yakışıklıydı.
