GERCEK DİN KÖKTENGRİ SONRASINDAKİ ÜTOPİK VE SEMAVİ DİNLERİ ( 1 )
Bütün bu ikili tipolojik tasnifleri Türk din tarihine uyguladığımız zaman bu tasniflerin Türk din tarihinin iki dönemine uygun düştüğünü ve bu dönemleri karşıladığını görürüz. İşte bu tasniflerden hareketle biz, Türklerin dini tarihinin ilk dönemini “Geleneksel Türk Dini“, ikinci
Tengri: “Gök yüzü” ve “mavi” demektir.
Tanrının Sırrı da, Kutsal kitabı da, Başçısı(öğreteni) de; doğanın kendisidir. Herkes tanrıyı direk tanrının kendisinden yani doğadan öğrenir.
Tanrı “Kutay”dır: Gök tanrının sıfatlarından birisi de Kutay’dır. Tanrı kut kavramının kaynağıdır, kut verdiği kişileri veya toplulukları böylece yüceltir, sağlık, bolluk ve zafer verir. Yöneticilere toplumu daha iyi yönetebilmeleri için güç verir, komutanlara kut vermişse zaferler elde ettirir. Kut konusundaki en önemli ayrıntı şudur; kut kişilerin kendisi için verilmez, her kime kut verilmişse o kişi kimlere hizmetle yükümlü ise onlara daha iyi hizmet vermesi için verilir, ailesine, topluluğuna, buduna vs. daha iyi hizmet etmesi için adeta bir borç gibi verilir. Oğuz Kağan Orhun Hitabesinde bu kavramı çok açıkça belli etmiştir “Yaptıklarımla Gök Tanrıya olan borcumu ödedim” diyerek adeta milletine bu çok anlamlı sözü ile veda etmiştir.
Tanrı’nın ismi: Tigır(Hakaslarda), Denger(Tuvalarda), Tengeri(Altaylard). Muhtelif Türk topluluklarında ise; Tangrı, Tangara, Tingir, Tüngür olarak geçerken Sumerlerde “Dingir” olarak geçer.
Kutsallık: TANRI = DOĞA = İNSAN arasında eşit olarak dağıtılmıştır.
TESADÜF: Bu inançta tesadüf yoktur, tevafuk vardır, yani olması gereken her ne ise o olur, aynı zamanda olması gereken zamanda olacaktır inancındalar. Tasavvufta ve Çağdaş holistik (ruşeymi, bütüncül) inançta da bu tevafuk anlayışı vardır.
Peki ülüş nedir?
Ülüş, hanedan veraset sistemidir. Çok kabadır. Hanedan
üyelerinin hepsi verasetin kut' una (ulûhiyetine) eşit derecede sahip; o yüzden birbirleriyle savaşıyorlar. Burada "Ya Sezar' ım ya hiçbir şey (aut caesar aut nihil) anlayışı var. Bu sistem Selçuklu ve Osmanli'da da devam etmiştir. Ta ki 18. yüzyıla, hatta 19. yüzyıla kadar..
"Kutlu olsun "kelimesi eskiden Türklerde KUT ANLAYIŞI varmış ya ondan geliyor olabilir mi ?
