256 syf.
·
Puan vermedi
Gün kararırken bir tren camından kırsalın manzarasına bakıldığında, saz çatılı çiftlik evlerine ait kâğıt sürgülü kapıların ardında, o eski moda abajurlara takılı ampullerin yalnız başlarına yandığı görülür ve ne kadar da zarif olduklarını gelir insanın aklına...
Sayfa 12Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
İnsanlar kendilerini en dipsiz kuyularda hissettiklerinde yardım çığlığı atarlardı. Belki konuşamazlar, belki dertlerini anlatamazlardı etraftakilere. Kimisi çok uyurdu, kimisi çok konuşurdu, kimisi çok gülerdi, kimisi ise her saniye yanında bir halat ipi taşırdı...Bu bir tür "yardım isteyecek gücüm yok ama beni fark edin" deme yöntemiydi. İnsanların görmezden gelmeyi en çok sevdiği evre...
Sayfa 436Kitabı okudu
Ne yazık ki ne kadar uğraşırsam uğraşayım anıları geride bırakmayı başarabilen biri değildim. Onların içinde yaşar, onlarla soluk alır, onlarla uyurdum. Sessiz bir hayalet gibi peşimde taşırdım çoğu zaman. O hayaletin beni bırakacağını kabullenmek gözüme çok korkutucu gelirdi.
Sayfa 182Kitabı okudu
Farkında olmadan hepimiz sözleri, hikayeleri, melodileri kendi yaşadığımız o film şeridine sararak izliyorduk.
Sayfa 178Kitabı okudu
Kimsenin elini uzatmayacağı bir mabet bulmuşum gibi hissettirmişti bu koca orman bana. Kendime fısıldadığım şarkıları hiç kimsenin duyamayacağı bir gökyüzü...Yaşadığımız o yorucu günün ardından uykunun bile veremeyeceği bir huzur hissettim. Bazen yalnızlığı çok seviyordum.
Sayfa 176Kitabı okudu
Canım hiç mi hiç gitmek istemiyordu. Yeni yeni yakınlık kurulan o ilişkilerdeki havada kalan gülüşmeleri ve abartılı nezaket çabasını gösterecek ruh halinde hissetmiyordum kendimi.
Sayfa 187Kitabı okudu
Umarım ahlak kurallarının hızla değişeceği bir zaman gelir. O zaman böyle bir itaatkârlık, yine her günü kendimiz için değil, başkalarının düşünceleri uğruna yaşama durumu da son bulur herhalde.
Sayfa 21Kitabı okudu
%58 (200/344)
