Baş karakter kendi tercihlerini dile getiremeyen, başkalarının kendisini sevmesi için gerektiğinde kendi tercihlerinden vazgeçebilen bir kişiliğe sahip. Bu psikoloji ile açıklanabilir. Doğduğu anda bebeklerin ağlaması tıp literatüründe ciğerlere oksijen girmesi sonucunda acı çekmesine bağdaştırılıyor. Psikolojide ise bu, bebeklerin anneden ayrılışının farkına varması ve artık dünyada yalnız kaldığının bilincine varması sonucunda acı çekmesi olarak ifade ediliyor. Dolayısıyla birey yaşamı boyunca bu yalnızlık acısını hafifletmek için ilk olarak aileye bağlanıyor sonra arkadaşlara sonra gruplara veya partilere bağlanıyor. Diğerlerinin kendisini sevmesi ve kabullenmesi için kendi tercihlerini bir kenara bırakıp onların tercihlerine öncelik veriyor. Aslında insanların genel problemi bu, kitaptaki baş karakterin problemi de dolayısıyla bu. O yüzden kendisini kapana kısılmış hissediyor ve özgür hissetmiyor, bunun getirisi de kendisine öfkelenmesi oluyor. Kendisine öfkelenmesinin altında yatan şey aslında sürekli kendisini suçlaması. Kitapta da ifade ediliyor ki sen kendini suçlarsan başkaları daha çok suçlar. Tam bir kırık cam teorisi! Camları tam olan bir binanın önünden geçenlerde o camları kırma isteği oluşmazken, camlarından birini kırık gördüklerinde diğerlerini de kırma isteği ortaya çıkar.Dolayısıyla kitap kişinin önce kendisini sevmesi gerektiğini bu sayede özgürlüğü yakalayacağını, özgürlüğünde kişinin içinden geldiğini, dışarıdan yani bir kurtarıcı tarafından gelmediğini ifade ediyor. Bu bakımdan manidar bir kitap...
