Meggie, “Uyku nedir?” diye düşünüyordu. “Yaşamdan biraz uzaklaşıp dinlenmek mi,ölümün bir yankısı mı,ısrarlı bir sıkıntı mı?”
Sayfa 269
“Yaşadığım sürece seni unutmama imkan yok Meggie.Ceza olarak da çok uzun süre yaşayacağım.”
Sayfa 133
“Bunu anlayamazsın,sevgili Meggie.Sadece doğmaması gereken bir duygunun ölümü.”
Sayfa 131
«Peder, ahırlarda ‘Güllerin külleri,’ dediniz. Elbisemin rengini mi söylediniz?»
«Bir bakıma öyle, ama başka bir şey kastettim.»
«Neyi?»
«Bunu anlayamazsın, sevgili Meggie. Sadece doğmaması gereken bir duygunun ölümü.»
The morning after I killed myself
The morning after I killed myself, I woke up.
I made myself breakfast in bed. I added salt and pepper to my eggs and used my toast for a cheese and bacon sandwich. I squeezed a grapefruit into a juice glass. I scraped the ashes from the frying pan and rinsed the butter off the counter. I washed the dishes and folded the towels.
The morning after
“Meggie, kilisenin renkli ve neşeli pencerelerinin önünde kopan kar fırtınasını soğuktan baygınlık geçiren yoksulları acıyarak seyrediyordu. İçeride bir koro ‘Neşelen Dünya’ şarkısını söylemekteydi. Bu sahne Meggie ve diğer izleyiciler için fazlasıyla gerçekçiydi. İçeride hep neşe vardı, onlar ise tıpkı sahnedeki aktör gibi çaresizce dışarıda kalmışlardı.”
Sayfa 44Kitabı okudu
"Ölüleri kimse geri getiremez, Meggie. Belki de doğrudur, ölümle birlikte yalnızca yeni bir öykü başlar ama bu öykünün bulunduğu kitabı daha hiç kimse okumadı."
Sayfa 284Kitabı okudu
"öykülerin sonu yoktur Meggie, " demişti bir keresinde, "kitaplar bize bunun tersini söylemek istese de. Öyküler hep devam eder, son sayfayla bitmedikleri gibi ilk sayfayla da başlamazlar. "
Sayfa 58Kitabı okudu
