"Karışmış birbirine gecem ve düşüncem."
Biz... Biz size komik ve anlamsız gelse de dünyaya aşıktık, biz insanın bir varlıktan öte, soyut kavramlara karşı özel sorumluluğu olan bir varlık olduğuna inanıyorduk. Boğazıma yükselen içki tadını bastırıyorum. Eğer insansanız bazı şeylere aşık olmak zorundasınız. Mesela gülmeye, mesela güneşe, mesela amcamın nedensiz özverisine, mesela marul gibi ekili şeylere... Anlayacağınız aşık olmak için çok neden vardı ve bizlerde iyi birer aşıktık.
"Yardımseverlik; çoğu kez ya görkemli bir zaaftır ya da olağan bir sahtekarlık."
"Anneler çocukları sözkonusu olduğunda dünyanın en eğitimli askerlerinden daha dayanıklıdırlar."
"Çok parası vardı ama birini sevecek kadar zenginleşememişti."
"Hem canlı olup hem de yalnız, tek başınıza olabileceğiniz bir yer yok..."
"Var" dedim. Sonra aklıma geleni söyledim. "Ana rahmi"
Kuşku, çok ama çok önemli bir saplantıdır, saygı duyarım. Oldukça da garip çocukları vardır: Cinayet, hastalık ve bazen de bilim...
Eğer birisi için her yer cehennemse, ölümden neden korksun?
Sürekli bir eksiklik duygusu, zaman zaman akla gelen, uysal bir diş ağrısına benzeyen acı: unutmak buydu...
Mücevher takmamıştı ama gözleri vardı...
"Küçücük bir gözyaşı damlasının içinde insanı boğabilecek kadar çok hüznün birikmesi ne kadar şaşırtıcıdır. "
"Kimdim ben? Bu soruya en az beş değişik yanıt bulabilirdim. Ancak gerçek ve doğru olan hangisiydi? Omuzlarımı silktim. Kim doğru yanıtı biliyordu?"
"Kusun... En iyisi kusmaktır, her şeyi temizler."
Önce beynindekileri kusarsın... Sorun yok. Sorun yüreğinle kusmaya başladığında... O zaman duramazsın... Vicdan... Vicdanın varsa, kurtuluşun yok.
Dostluk bir tür hamallıktır; ötekinin taşıyamadığı acıları yüklenmek...