Algı bir anda yok oldu. Acı ve yüzleşilmesi gereken cehalet o kadar artmıştı ki herkes baş etmeyi bırakıp ayak uydurmayı tercih etti. Artık eskisi kadar düşünmüyor, sorgulamıyorlardı. Evet, mutluluk uğruna seçilmiş bu körlük bir anda oldu. İşin tuhafı her konuda ayrışmaktan büyük bir zevk alan toplum,bu sessiz anlaşmaya hep beraber uydu. Zaten çoğu uzun zamandır sorgulamayı kesmişti ve sorgulama yetileri kaybolduğunda kanıksamadılar bile. Cehaletin verdiği mutluluğun gölgesini ise gerçek zannettiler.
Ah, sözcükler öyle yetersiz, öyle güçsüz ki gördüklerimi söylemeye! Aklımda kalanlar ise neredeyse hiç, gördüklerime göre.
Ey sonsuz ışık, yalnızca kendinde varsın,kendini yalnız sen tanırsın, tanıdığın, tanındığın için kendine güler, sevdalanırsın!