En sevdiğim alıntı
Senin iyi bir insan olduğunu, yüreğinin derinliklerinde hep yardıma hazır olduğunu, herkese yardım elini uzattığını, sana çok yabancı birinin ricasını bile kıramadığını biliyorum.Ama tuhaf bir iyilik anlayışın var: herkese açık, isteyenin avuçlarına sığdırabileceği kadarını alabileceği, büyük, hem de sonsuz büyüklükte bir iyilik, fakat aynı zamanda da, affına sığınarak söylüyorum, üşengeç bir iyilik.Uyarılmayı istiyor, ulaşılmayı bekliyor.Sen, ancak yardıma çağrıldığında , senden rica edildiğinde yardım ediyorsun, hoşlandığın için değil de, utancından ve zayıflığından ötürü yardım ediyorsun.Sen, müsadenle açıkca söylemeliyim ki, darda olan ve ızdırap çeken insanı mutlu olana tercih etmiyorsun.
Sayfa 51Kitabı okudu
—Feride: Oo kibarcık hayrola süslenmiş püslenmişsin yine gözüne bir sürme çekmediğin kalmış
—Kamran: Bugün gerçek bir hanımefendi ile buluşacağım müsadenle
—Feride: Gerçek hanımefendiden kastın?
—Kamran: Senin hiç bir zaman olamayacağın türden
.
Ayrılık tam da buymuş, artık anlatacak bir şeyinin kalmaması. Şimdi müsadenle köşeme çekilip biraz bu duruma üzülmek istiyorum.
.
Sayfa 47 - İletişimKitabı okudu
Yatak odasına girdik. Orda da her yer fotoğraf.
Odaya girince "Müsadenle Necmi Bey" dedi hâlâ, bir ürperti sardı beni yine. Bu bizimkinden de fena. Bizimki hiç değilse böceğe falan kocam diyordu, halası boş odalara konuşuyor.
“Doktora para
verdim, çünkü onun yaşaması gerek, aynı şekilde eczacının da
yaşaması için para kazanması gerek. E, müsadenle, benim de
yaşamam gerek. Onun için at şu ilaçları.”
Eğer izin verirsen önce gözlerine dokunmak ,sonra da yüreğine misafir olmak istiyorum.
Müsadenle ...
"Ağlayabilir miyim gönlüm müsadenle,
şöyle katıla katıla şimşekli bir gökyüzü gibi?
Günaha batan tüm kirliliğim ile ağlayabilir miyim?
Öylesine ama, ölesiye, bu can çıkana kadar bedenden!
Nefsimin nefesi kesilesiye, pembe güller mor menekşelere düşesiye,
sol yanımın ateşi yükselesiye kadar.
Kendi omzumda kimseciklere yük olmadan,
ağlayabilir miyim?"
Rahmet ve Minnetle Recep YAZICIOĞLU
"Beg, onin adi Öksüz değeldir gayrı. Ona isim dakdıh, musadenle."
"Çok iyi ettin.Ne koydun adını?"(diye sordu Vali)
"Ona senün adıni koymişem beg, senün gibi has adam ossun deyi."
Sayfa 255 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Mary'nin kopyaladığı Byron şiirlerinden birinde, şair, eski aşk ilişkilerinin mahvettiği bir adamı anlatır.
Bu sefer bu yürek kıpırtısız kalmalı,
Ötekilerden beri harekete geçmedi
Ancak sevilemesem de
Müsadenle seveyim.
Günlerim sarı yaprak;
Aşkın çicekleri, meyveleri yitip gitti;
Kurtçuk, çürüme, hüzün,
Artık sırf benim dünyam
Sayfa 208Kitabı okudu
Çocukların büyük bir kısmı, diş çıkartmaya başladıktan 3 yaşına gelene kadar dişleri kaşındığı için oyuncağını, arkadaşını, kardeşini, anne babasını ısırırÖnceleri dişleri kaşındığı için, sonraları oyun olarak gördüğü için (ısırdığında annesi "ayyyy, offff" diye bağırıyor, düşünsene ne eğlenceli), daha sonra da kendini ifade etme aracı olarak ısırmayı kullanır. Yani çocuk zaten konuşamıyor. Elinden oyuncağı alınmış, siniri tavan yapmış! Diğer çocuğa "sevgili arkadaşım, o benim oyuncağımdı, şimdi müsadenle geri alabilir miyim" diyemeyeceği için ısırır (Diğer taraftan, çocuk oyuncağı elinden alındığında tepki vermediği zaman da anneler "Kendini korumayı bilmiyor, itiraz etmiyor, ezilecek büyüdüğünde" diye şikayet ediyor. Kabul edelim, bize de yaranmak güç)
Aslında diş, oyun ve tepki dışında çocuğu ısırmaya teşvik eden bir neden daha var: Biz... Önce bi bak bakayım, siz bu çocuğu nasıl seviyorsunuz. Yumuşak ve sevgi dolu dokunuşlarla mı, yoksa yanaklarını sıktırıp, poposunu ısırıp, sımsıkı sarıp, var gücünüzle, tüm sevginizle "Oyyy yerim ben seniii" diyerek mi? Milletimizin sevgi anlayışı ikincisine daha yakın, dolayısıyla çocuklar da sevgilerini gösterirken kendilerinin nasıl sevildiğine bakıyorlar. Annem ikizleri öyle bir severdi ki bebekken "Ha yuttu ha yutacak şimdi" derdim. Açıklama şu: Çocuk dediğin öyle sevilir! Biz böyleyiz, hakikaten severken sıkıştırıp, hırpalamayı pek severiz ve çocuklar davranış kalıplarını bizlerden öğrenir.
Sayfa 47Kitabı okudu
