Benim derdim belki kaderimdendir
Hayatım güzel gitmeye başlarken evrenin bir tokatı ile ayağım kayganlaşmaya başladı bu sıralar. Değerlerimden, sevdiklerimden vurgun yiyorum sanki. Eskisi gibi olmasın derken daha kötüsünün gelebilme ihtimali çok canımı sıkıyor.
İçim içimi yiyor içim dışıma taşamıyor. Nasıl anlatayım bilemiyorum. Tıkılı kalmış bir kafeste gibi boğuluyorum. Kalbim atıyor ama onu oradan sökmek istiyorum. Bir kaç dakika nefes almamak, dünyadan soyutlanmak istiyorum.
Ne ara bu hale geldim bilmiyorum. Her şeyden zevk alıp sürekli anlam aramaya çalışırken kendimi kaybettim. Yokoluşlardayım. Soyutlanmaya çalışmaktayım. İyi insanların yanına yok olup gitmeklerdeyim. Dipde miyim? sanmıyorum. Ama düşersem kalkamayacak haldeyim.
Kelebeğin ömrü
Gülseren Hanım, Dr. Nüvit Hanım bir hasta gönderdi, "mümkünse hemen alıverin," diye rica etti. Şimdi onu gönderiyorum.
Tamam Tuna, bekliyorum.
Kapı vuruluyor ve içeri üç hanım giriyor. İkisinin ağlamaktan gözleri kızarmış. Biri ise şaşkın şaşkın etrafına bakınıyor. En yaşlı olan, elime bir kâğıt uzatıyor. Nüvit Hanım'ın bana
Sayfa 80Kitabı okudu
“Birileri her şeyimi almış sanki” dedi kendi kendine konuşur gibi. “İçimde istek, coşku kalmadı artık. Oysa bir zamanlar ben de gençtim. Güçlüydüm. Sağlıklıydım. Sonsuz isteklerim vardı. Derelerin yolunu değiştirir, sellerin önüne bentler kurardım. Baltayla koca koca ağaçları devirirdim. Bütün bunları ben yapardım. Her şey hoşuma giderdi… Uçan kuşlar, açıktan geçip giden şilepler, mavnalar, mavi başörtülü kızlar… Sonra nasıl oldu bilmiyorum, bu hale geldim. Boşaldım, tükendim. Arkadaşım kalmadı. Onları belki de ben kendim bıraktım. Kendime hesap sormaktan korktuğum için eski günleri hepten unuttum. Böylece tükendim.”
Sayfa 65 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Bu hale nasıl geldim, kendim de bilmiyorum. Daha önce nazik bir insandım.
