O pencerelere bir kadının solgun bekleyişi çok yakışır. Kulemden Kumkapı taraflarına bakarım. Elim şiirlerime gider böyle zamanlarda. Kâğıt ararım, bulamam, kalem ararım, bulamam. Işıklar söner tek tek İstanbul'da. Ben gecenin içinde, kâğıt kalem aramaktan vazgeçmiş oturur, kalırım. Ah... derim bütün hatıraları eskimiş insanlar gibi. Ne günlerdi o günler ah!...