Farkında mısnız ?
![TARIK SARI [[ Meftun Muvahhid ]]](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F1102249_1693816817_6ZE3W.jpg){kind=small}
Haklılık çok can yakıyor. 'Bir konuda haklı olduğuna inanmak bir bakıma o haklılığın hamallığını yapmaya da razı olmak demektir.' diyor Bekir Develi
'Çünkü unutmak istemez kimse haklı olduğu yaşanmışlıkları. Ama haklı olmak büyük bir yüktür. Gönlünde, dilinde yıllarca taşır ve anlatmak ister ilgili ilgisiz herkese nasıl zulme uğradığını.' diyede devam ediyor.
Bu zamana kadar neyin hamallığını yaptım diye soruyorum kendime. Taşıyamadığım bu yükler omzuma ne zaman bindi? Nerede haklıydım ki yüküm ağırlaştı diyorum. Unutamamak sadece acı veriyor. Yok sayamamak, olmamış gibi davranamamak sadece can yakıyor. Kimse bilmiyor ne kadar haklı olduğu. Bu hak için neler yaptığını, nelere maruz kaldığını, nelerle savaştığını. Yalnız sen biliyorsun. Tek başına yaşayıp, tek başına sırtlanıyorsun. Haklı oldukça daha çok yanıyorsun.
Belki de en güzeli vazgeçmektir. Haklı olmaktan. Hakkını aramaktan. Haklıyım demekten. Yükünü böyle hafifleteceksin belki. Çünkü sen alıp bir kenara koymadıkça sırtına binmeye devam ediyor bu yükler. Hamallığını yapmaya devam ediyorsun.
Sen sana yapılan zulmü affetsende seni Yaradan görüyor, biliyor. Sabır en güzel anahtar. Yaradanın senin için murad ettiği sırda o anahtarla açılmayı bekliyor.
Sabret..
TaSa
Karakterimizden ödün vermeyi düşünebilmeliyiz..!
Gerçek bir hikayeden hareketle kaleme aldığı eserde ustalığını konuşturan 
Fyodor Dostoyevski ; hastalıklı bir ruha veya düşünce yapısına sahip bir adamın, planlı bir şekilde bile isteye, her şeye rağmen gözleri gülebilen, sağlıklı kalbi duygulara sahip bir kadının 
Uysal Kız ışığını nasıl söndürdüğünü, fiziksel ( fiziksel şiddet uygulamaksızın, psikolojik şiddete vücudun verdiği tepki söz konusu)ve ruhsal olarak nasıl acı çektirdiğini bilinç akışı tekniğiyle sunmuş bizlere.
Yaşadığı şokla beraber ana karakter, her şeyi en baştan anlatmaya başlıyor. Düşüncelerinde herhangi bir düzen yok, aklına ne geliyorsa biraz da hatırlamaya ve bunu yaparken kendi düşüncelerini de aklamaya çalışarak anlatıyor. Kendisiyle çelişebiliyor ve bu durumda tekrar gururunu ve kibrini devreye sokup karşısındakini suçlayacak bir şeyle düşüncelerine haklılık katma uğraşına girişiyor. Bütün bunların ayırdına varmaya başladığında bile o gururu bir kenara bırakıp pişmanlığını safi olarak yaşayamıyor. Bencilliğin ruhuna işlediğini ise kitabın aşağı yukarı aynı cümleler ile başlayıp bitmesinden anlayabilirsiniz;
”peki ya yarın götürdüklerinde nasıl yalnız kalacağım?”
”her şey bir yana, yarın onu götürdüklerinde ben ne yapacağım?”
Kısaca, karakterin düşünce akışı nerede başlıyorsa yine orada bitiyor. Süreç içinde yaptıklarından duyduğu pişmanımsı haller de kayboluyor.
Gururun, bencilliğin ve kibrin insan kalbini ne kadar katılaştırdığını, gözleri etrafında olan bitene, değişime ne kadar körleştirdiğini ve tabi insani hisleri nasıl körelttiğini okumak isteyenler için harika kısa bir öykü kanaatimce.
Sevgiyle kalın...
