“Buz gibi bir günde hızlı hızlı yürürken, birden ayağımın ucunda bir cüzdan gördüm.. Hemen aldım.
Sahibini gösteren bir kimlik vardır diye acele acele açtım..
Üç dolar çıktı..
Bir de buruşmuş, sararmış, eskimiş mektup..
Belliki yıllardır, o cüzdanın içinde duruyordu.
Zarf öylesine harap olmuştu ki.. Sadece tepedeki ‘İade’ adresi
Nerde o eski aşklar...
Şimdi Kerem küpeli, Aslı şüpheli..
/ Muhittin
Ve en sevdiğim şiir!
SOLUK SOLUĞA
Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
Ama atıldı yine de serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
Durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.
Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
Söylenir ve yarım kalır
bütün aşklar yeryüzünde
bir kaktüs bol sudan nasıl
nasıl çürürse, öyle
En sevdiğim temmuzdu aylardan
hazirana benzediği için biraz
biraz da kendiliğinden
...geçmişe duyulan ozlem görüp görebileceğin en derin hasretlerden birisidir. Zaten yaşlı bir yetişkin olmanın en önemli göstergesi " ah nerde o eski günler" sorgulamasıdır. Çünkü bu kişilerin iddiası hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığı yönündedir. Ne ekmegin tadı eskisi gibidir ne de çiçeklerin kokusu. Hele eski aşklar... Şimdiki gençler günübirlik ilişkilerle bunu da mahvetmislerdi.
Sayfa 101Kitabı okudu
Nerde o eski aşklar..
O bana mektup yazardı, ben ona yazmazdım. Elin kızının evine mektup mu gönderilir, ayıptır. Yaşadığı şehirde bir gazete çıkardı ben o gazeteye şiirler yazardım. Herkes şiir diye okurdu ama Mihriban bilirdi ki kendine mektuptur onlar.
Abdurrahim Karakoç
"Sahi nerde o güzel insanlar,eski dostluklar,bıldır yağan kar nerde şimdi?Ya o gizli sevdalar, çocuksu aşklar?
Sen nasıl hesap vereceksin kendine
Aile mahkemeleri
Sanki bedava özgürlük dağıtıyor
Nerde kaldı o eski aşklar?
Sımsıkı sapasağlam ömür boyu süren
Aşk dolu sıcacık evler
Çocuk sesleri nerede?
Sayfa 101Kitabı okudu
Bana acıyla ilişkini söyle. Sana kim olduğunu söyleyeyim. 
Byung-Chul Han aslında ne öğrendiysek acı ile öğrendik konusunu temellendirmiş. Kusursuz bir Transhümanizm eleştirisi olan kitapta özellikle pandemi dönemini anlattığı “ ölmeyecek kadar canlı, yaşayamayacak kadar ölüydük.” ifadesi cümlelerinde ki can alıcılığı anlatmak için sanırım kâfi. Yaşadığımız toplumda acıdan kaçan insanların sığındığı bir anesteziden de dikkat çeken örneklerle bahsediyor; bizi uyuşturan, oyalayan, hakikati görmekten bizi alıkoyan bir anestezik madde dediği sosyal medya, bilgisayar oyunları ve ekran. Değişen, dejenere olan Palyatif toplumda acıya yer olmadığını, toplumu meydana getiren insanların acıya karşı tahammülsüzlüğünü acı çekmekten korktuğumuz için sevmiyoruz, yoğun bağlar kurmaktan bile çekiniyoruz şeklinde örnekliyor. Hani şu ara ara serzenişte bulunduğumuz “ artık kimseye güvenilmiyor, insanların ilişkileri pamuk ipliğine bağlı nerde o eski aşklar, arkadaşlıklar .” sitemlerine enfes tespitlerle cevap veriyor. Kesinlikle beklentime üst düzey cevap veren bir tanışma oldu :) dilerim sevdiklerimde istifade etsin. Keyifli olsun, verimli olsun.
