Nazrin Javad
@nezrinjavad
ADA University
Baku
Derbent, 2001
30 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
İstədiklərinizi kitablar sizə dərhal verməyəcək. Onları mümkün olan hər yerdə – köhnə qrammafon vallarlında, köhnə filmlərdə, köhnə dostlarınızda özünüz axtarın. Sizi əhatə edən təbiətdə, özünüzdə axtarın. Kitablar vur-tut unutmaqdan qorxduqlarımızı saxladığımız anbarlardan biridir. Onlarda heç bir sirr, heç bir sehr yoxdur. Möcüzə yalnız onların nədən bəhs etməsində, ayrı-ayrı parçalardan necə vahid kainat tikməsindədir.
Sayfa 107Kitabı okudu
Burada elə əylənirik ki, yerdə qalan dünyanı düşünməyi unutmuşuq. Biz yerdə qalan bütün dünya kasıb olduğu üçün varlı deyilikmi? Mən yer üzündə insanların aclıq çəkdiyini eşitmişəm, amma biz toxuq! Mən bütün dünyanın ağır əməyə qatlandığını eşitmişəm. Amma biz əylənirik.
Sayfa 96Kitabı okudu
Mümkün qədər daha çox idman, oyun, əyləncə... Qoy insan həmişə kütlənin içində olsun, onda ona düşünmək lazım deyil. Təzə-təzə idman növləri təşkil edin, dayanmayın, təşkil edin, fövqəltəşkil, fövqəlidman! Daha çox şəkilli kitab. Daha çox film. Ağıl üçün qida isə mümkün qədər az. Nəticədə məmnuniyyətsizlik. Nəsə bir narahatlıq. Yollar adamlarla doludur, hamı harasa tələsir, fərq etməz hara. Benzin qaçqınları. Şəhərlər turist düşərgələrinə çevrilib, insanlarsa gah oraya, gah buraya tələsən köçəri dəstəsinə. Elə bil gah qabaran, gah da çəkilən dənizdirlər.
Sayfa 76Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Böyle bir geceyi bütün varlığımızla içemeyişimizin sebebi, kafamızı birçok saçma şeylerin doldurmuş olmasıdır. On bin, yirmi bin sene evvelki insanlar gibi olabilsek, tabiatı onların gözüyle görsek, muhakkak ki şimdi burada böyle sükunetle oturamazdık. Onlar güneşi, ayı, falanca büyük tepeyi veya filan bulutu ve yıldırımı babalarının hayrına mı
Bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil.. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğu mu hissediyorum. Kafamda hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor. Fakat sonra birden bire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor. Bilmem beni anlıyor musunuz?
"Hep böyle küçük şeyler yüzünden üzülürüm" diyerek kendi kendine söylenmek itiyadını ele aldı: "Bayağı bir randevu alır gibi, falan saatde falan yerde buluşalım, demeye dilim varmadı. Şimdi burada garip garip bekliyor ve içeri girip çıkanlara eğlence oluyorum. Halbuki insan yalnız esas meseleleri halletmek için kafasını yormalı ve teferruat kendiliğinden iyi bir şekilde halledilmelidir. Hayatta mantık olsa böyle olur. Acaba dünyada benim kadar manasız şeyler düşünen var mıdır? Bir de utanmadan akıllı geçiniyoruz!"
Ne kimse beni teselli etmeli, ne de ben kimseyi... Riyakârlık tesellide son haddini bulur. Bu anda çehrelerin aldığı yalancı teessür ifadesi, o biraz yukarı kalkıp birbirine yaklaşan kaşlar, o hafif hafif ve anlayışlı bir tavırla sallanan baş ve o derinden çıkarılmaya çalışılan matemli ses insanı deli eder.
Küçük bir şey onu muazzam heyecanlara götürebilir. Küçük bir yaprağın arkasında bir dünya gördüğünü zanneder de koca dünyayı görmeden yaşar. İçinde bir türlü aslını öğrenemediği bir kâinat bulunduğuna kânidir.
Günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız. Şimdilik bir rakı parası bulmaya çalışalım ve parlak istikbalimizin şerefine birkaç kadeh içelim.
Biz bir dünyаdаn digərinə bеlə kеçir, hаrаdаn gəldiyimizi unuduruq. Bizi hаrаdа оlmаğımız dеyil, həmin аn orada bаş vеrənlər mаrаqlаndırır.
İnsana ən böyük cəsarəti verəcək bir şey varsa, o da heç bir şey itirməyəcəyini anlamasıdır.
O bilirdi ki, Yupiter insanları yaradarkən mizantropik vəziyyətdə olub və müdriklər bütün ömürləri boyu mühasirədə saxlanılan taleləriylə mübarizə aparmalıdırlar.