Niyazi-i Mısrî gibi dedim:
Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp, Şevk ile her dem uçup, çağırırım, dost, dost!
Sayfa 268 - RnkKitabı okudu
Bir kişinin kendini beğenmesi, başkasını beğenmemesi ona en büyük kusur olarak yeter. Başka kusur aramasına da hacet yoktur. Asırlardır büyüklerimiz, tasavvuf yüceleri kitaplarında, şiirlerinde ve nutuklarında bu hakikati dile getirmiş ve terennům etmiştir. Niyazi Mısrî Efendimizden söyleyelim:
"Derman arardım derdime Derdim bana dermân imiş, Burhan sorardım aslıma Aslım bana burhân imiş.
Sağ u solum gözler idim Dost yüzünü görsem deyu, Ben taşrada arar idim Ol cân içinde cân imiş."
Men arefe nefsehû kad arefe rabbehû*
Nefsini sen bilmeden Sübhân'ı ârzûlarsın
Sabr etmede Eyyûb ol gam çekmede Ya'kûb ol
Yûsuf gibi mahbûb ol Ken'ân'a erem dersen
Nedendir kâni' olmuşsun murâd-ı nefse dalmışsın
İçine hırsı almışsın işin şeytâna dolanır
Aşk gönlün kâmil halidir...
Bil ki...
Bil ki : bütün dünya insan için ve insan da Allah için yaratılmıştır. Dünya bir fener gibidir. İnsan bunun ortasında yanan çıradır. Esas gaye çıradır.
Sayfa 123 - Emel MatbaasıKitabı okudu
Savm u salât u hac ile zahid işin biter sanma
İnsan-ı kâmil olmaya lâzım olan irfan imiş.
Niyazî Mısrî
Ey koca Mısrî, sen bu âlemde bir kalbur samana bile değmedin.
Sayfa 114