Freud da narsizm üzerine bir araştırmasında anne-baba sevgisinin temelinde, anne-babanın kendi ideallerinin gerçekleştirilmesini dayatan narsist bir kendini çoğaltma özlemi bulur.
Bir ana çocuğunu yıkarken başına ılık su döker, kaynar su değil. Ana çocuğunu yıkamak için kollarından tutup banyonun içine batırmaz. Azar azar suyu döker, aklını, sevgisini kullanır. Çocuğunu yıkayacak derece ve miktarda su kullanır, boğacak miktarda değil.
Ananın ödevi çocuğuna bakmaktır. Ayrıca ana çocuğunu sever. Ama hiç kimse çocuğunu seven anayı, çocuğunu seviyor diye taçlandırmaz. Bu onun insanlık borcudur ilkin, sonra analık borcudur. Yapmasında değil yapmamasında o ananın insanlığının ve analığının olmadığı anlaşılır.
Bana bir ana gelse ben çocuğumu seviyorum dese ben ona
şaşarım:
- Ya ne yapacaktın, diye sorarım.
Ananın çocuğuna bakması ananın borcudur. Bakılmak çocuğun borcu değil.
Vatana hizmet senin borcundur (benim de borcum olduğu gibi). Vatanın bana borçlu olduğunu ben hiç aklıma getirmedim. Hiçbir vatanın da borçlu olduğu bir insan görmedim.
Çocuğa gözle bakılmaz, gönül ile bakılır. Vatana gözle bakılmaz (hayvanlar tabiata gözle bakar), akıl ile gönül ile bakılır. (Hayvanlar akıl ile bakamazlar, sevkitabi'leri ile bakarlar), yemek, içmek, korunmak, cinsiyet hayvanlarda içgüdüleridir ve hayvanlar bunları düzenleyip önleyecek akıldan mahrumdurlar.
Ebeveynlerin çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılayınca çok iyi anne/baba olduklarını sanması.. Toplumsal cinsiyet rollerine göre bakılırsa anne yemeği yapınca, çamaşır yıkayıp evi temizleyince çok iyi anne. Baba evi geçindirip para getirse müthiş baba. Sonra çocuğun en önemli ihtiyacı olan sevgiye gelince elleri boş olur. "Ne eksiğin var, yediğin önünde yemediğin arkanda." olur. Halbuki tek ihtiyacı -isteği değil- sevgidir. Bi' sarılmadır, bi' öpmedir. Yazık gerçekten. Bu konuda ister istemez çok sinirleniyorum ve içimi burukluk kaplıyor.
Ya hani bi'de zaten yapmak zorundasın hani. O çocuğu bu dünyaya getirdiysen bakmakla yükümlüsün. Evet; yemeyip yedirip, giymeyip giydirmek mecburiyetindesin. Belki çok katı düşünüyorum bu konuda ama benim için bu böyle. Çocuğunu başkalarının yanında sevmek de ayıptır gözden kaçırmayalım lütfen, bunu atlamayalım 🙌🏻 kaçamak kaçamak cevaplar işte. Benim cesaretim yok seni sevmeye diyemiyor. E geriye ne kaldı "biz böyle gördük" 😏
Küçükken bir şeye çok darıldığım zaman beni üzen kişiye ders olsun diye keşke ölsem arkamdan hüngür hüngür ağlasa diye anlık, öylesine düşünüyordum. Şimdi büyüdüm, ciddi ciddi düşünüyorum :D