N.
@nrsltndz
Bazinga!
201 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Ben hep dua ederim. Duvarda bir örümcek mi yürüyor, ona bakar ve orada yürüdüğü için teşekkür ederim.
Bu günlerde dışarıda kimse hiçbir şeyin güzelliğini ya da ilginçliğini fark edebilecek kadar hayata yabancılaşmıyor.
Bir şeyin korkusunu salmak, o şeyi yapmaktan daha çok yıpratır insanı.
Okur Takip Önerileri
Kaderi anlamak, onu değiştirmeye çalışmaktan daha soylu bir uğraş sanki.
Kanıksamak kuduz gibi bulaşıcı bir hastalık artık.
Bir kitap okudu
346 syf.
·
Puan vermedi
Bir gün bir gün bir çocuk eve de gelmiş kimse yok. Nerede herkes? Nerede o eski bayramlar? İstanbul’un şekeri, mini mini kuşlar, kırmızı balıklar, uçmak isteyen köpek hepsi mühürlü bir geçmiş şimdi. Şimdi? An, At that moment. An, Remember. Bu ne yaman çelişki? Şimdinin bağrından geçmişe dönük bir bakış. Anıyorum. Ama bazen anlayamıyorum. Küçük bir çocuk iken hep bu anın korkusuyla yaşıyordum oysaki. Kayıp. Ne büyük bir boşluk. Yeri dolmuyor, akıl almıyor. Zaman. Zam-AN.
An an an bitmiyor. Bitti mi de temelli bitiyor. Yitip gidiyor. İnsanı en çok da veda edememek üzüyor. Nasıl veda edilir ki? İnsan. İns-AN. Edilmiyor. Veda edilemiyor. İnsan ölümü en sevdiklerine konduramıyor. Madem ölüm mutlak. An. Geriye tek kalan.
Yüzyılın kamburunda
Kabuk bağlamış yara gibi
Gökyüzüne sesleniyor nidalar
İklime inat
Şiltesi eskimiş gece gibi
Haydi kalk suratına bir bak
Hangi yalan için susulmuş
Tuzlu yeminler
Bir kitabı okumaya başladı
-Bütün dediklerinizi yapıyorum. Bu yetişmez mi? İnanmağa ne lüzum var?
-Hiçbir şey yapmayın, yalnız inanın, bu bize yeter...
Talih herhangi bir adam gibi yaşamama imkan vermemişti. O halde muvaffak olmam için daha cesur, daha atılgan ve daha kayıtsız, insanlarla münasebetinde daha dişli bir adam olmalıydım.
Saatleri ayarlama enstitüsü her şeyden evvel kendisine inanılmağa muhtaçtır.