Nur gazel
@nureading
*Ben cenneti hep bir çeşit kütüphane olarak düşlemişimdir.
Öğretmen
Çukurova Üniversitesi
Konya
21 Haziran
1377 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Butimarlar biteceği korkusuyla kıyısında yaşadıkları sudan içmezlermiş, bilir misin?" diye konuşmaya başladı. Hatta bazı butimarlar susuzluktan ölürmüş. Ne acı değil mi! Bir de bize bak! Biz insanlar denizleri, okyanusları kurutur, yine de ölmeyiz. Ölmemek için kendimizin dışında herkesi, her şeyi öldürürüz.
“Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşunkalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım.”
Sahi, ev neydi? Bir ev ne zaman gerçek bir eve dönüşürdü? Gerçek bir evin aslında neye benzediği üzerine çokça düşünmüştüm bugüne kadar. Dinlediğim masallardaki veya okuduğum hikayelerdeki gibi sıcacık, ışıl ışıl, içinden neşeli seslerin yükseldiği bir yer canlanıyordu hayalimde. Oysa biraz önce içinden çıktığım evin, hayalimdeki evle uzaktan ya da yakından bir alakası yoktu. Ev, özlenen olmalıydı. Bir evin gerçek bir ev olabilmesi için her şeyden önce içinde bir ailenin bulunması gerekmez miydi?
Sayfa 22Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Size dokunamadığım için acı çekiyorum, Madam.
Sayfa 73Kitabı okudu
Yüreklerimiz açgözlü. Ruhumuz durup dinlenmek bilmiyor.
Sayfa 69Kitabı okudu
Sizi terk ediyorum. Görüyorsunuz işte, yüreğimde size yer yok.
Sayfa 69Kitabı okudu
Nasıl söylesem bilmiyorum Madam. On iki yıl geçti ama yatağımızın örtüleri daha soğumadı.
Sayfa 64Kitabı okudu
"Sevginizi gerçekten gösterdiğinizi anımsıyorum," dedi kadın, "ama bu konuda biraz daha geveze olsaydınız da pek incinmezdim doğrusu."
Sayfa 62Kitabı okudu
Yüreğiniz var mı hissetmeye? Beyniniz var mı düşünmeye?
Sayfa 40Kitabı okudu
Boğulan sizsiniz. Bu yüzden elinizi uzatıyorsunuz. Sular boyunuzu aştığından mutsuzsunuz, başkalarını da batırmak için dibe çekmek istiyorsunuz.
Sayfa 23Kitabı okudu
Ben yaşamımı bir dut ağacının içindeki külrengi tahtalara, bir viyoladaki yedi telin seslerine, iki kızıma adadım. Anılardır arkadaşlarım. Sarayımsa şuracıktaki söğütlerdir, akıp giden sudur, akbalıklardır, kayabalıklarıdır, mürver çiçekleridir.
Sayfa 18Kitabı okudu
Bazen tek bir insanın daha önce kimsenin dinlemeye çalışmadığı kalbinizi dinlemeye razı olması yeterli olurdu.
Kötü şeyler insanlar hak ettikleri için başlarına gelmez. Böyle işlemiyor ki. Bu... hayat işte...
İnsanların tepkilerinin benden çok kendileriyle, kim olduklarıyla ilgili olduğunun farkına vardım. Sanki beni yıldırım çarpmış gibiydi....
Montaigne'in de dediği gibi: "Acı çekmekten korkan, korkunun acısını çeker."
Sayfa 27Kitabı okuyor