Azizim söylendiğin beden yorgunluğu nedir?
Uyu verirsin geçer gider
Sen hiç duyguların yorulduğunu duymadın mı?
Bir özlemin çekile çekile lime lime olduğunu
Bir sevginin itile itile yok olduğunu
Bir öfkenin büyüdükçe patladığını
Nefretin gittikçe toz olduğunu
Ya da bir aşkın kül olduğunu
Hiç duymadın mı?
Duy istiyorum azizim duy
Özlem de, sevgi de, öfke de, nefret de, aşk da birgün yorulur ve tükenir
Lakin merhamet bakidir
Hele ki insan olanda merhamet
Telafuzu kolay, yükü ağırdır merhametin
Her yüreğe sığmaz, acıdır ısdıraptır sonu
İnsan yaratılanların en vahşisi olsa da
En merhametlisidir aynı zamanda
Bir yüreğe aşk düştü mü
Sen o zaman gör merhameti azizim
Bir damla göz yaşında insanın boğulduğunu
Asık bir yüzün aslında cehennem olduğunu
Kara bulutların gündüzü geceye çevirdiğini
Sen o zaman gör azizim
Yetmişe dayanmış yaşın
Lakin bir merhamete baston tutmamışsın
Bil isterim azizim bil
Doğrudan duyguları harekete geçiren yüce kavramlar olarak "şehitlik", "kutsallık", "din", "milliyetçilik"; korku kavramları olarak "terör", "savaş", "ekonomik kriz"; öfke ve nefret kavramları olarak "şer odakları", "ülkeyi ele geçirmeye çalışan kötüler", "gizli gündemleri olan dış güçler", "kıskanan ve kuyu kazan ötekiler"; hüzün kavramları olarak da "tarih boyunca uğranılan haksızlıklar", "yaşanan mağduriyetler" ve daha birçok benzeri yaklaşım, hakikatin önemsizleşmesinin temel başvuru araçlarıdır.
Kolay değildi babadan , anadan nefret etmek. Nefret ettiği halde yine onlardan sevgi dilenen bir çocuk gibi , kırk beş yaşında bir çocuk gibi , kırk beş yaşında , evet kırk beş yaşında bir çocuk gibi yanlarında yörelerinde dolanmak , kendini beğendirmeye , sevdirmeye çalışmak , yaptığı her şeyi içindeki öfke ve nefret duygusuyla hep o küskün halle yapmak , büyüyememek, tam olamamak, kendini ait hissedememek, güvensiz ve tedirgin baba evi ziyaretlerinde susmak , susmak ve durmadan susmak kolay değildir .
Bazı insanlar, bazı şeyleri bildiklerini düşünürler. Bunları öğrenmezler, keşfetmezler. Ortaya çıkarmazlar. Sadece bilirler. Başkalarının buna karşılık ne dediğinin hiçbir önemi yoktur.
Ve bu akılsız, kalpsiz, aptal öfke karşısında sevdiğim insanları koruyamadım. Benimle gelmeleri için yalvardım, ama gelmediler. Nefret ettiğim her şeyi terk ettiğimde sevdiğim her şeyi de terk ettim, Karga. Bu da beni paramparça etti ve her parçam ayrı bir yöne savruldu.
Sayfa 89Kitabı okudu
102
Vatanım, milletim dediğin yerlerde, içinde yaşadığın insanlar yüzüne bakarak alay ediyorlar senden, değerlerinden, bedeninden, ruhundan, kemiğinden, akan kanından, yüz çizgilerinden, eylemlerinden, eylemsizliğinden, uyuyup kalkmana, hatta istediklerini yapmana rağmen; dehşetin damarlara basılışı gibi, delirircesine öfke duyuyorlar; bulsalar seni cılız anında, saplayacaklar gövdene kör kurşunları... bilinmez, belki erken yaşlarda varıyorsun farkına, dostunun, arkadaşının, ailenin; kir batağına battığını, çekip kurtarmak gelir içinden... ne âlâ! Hançer yarası gibi taşıyorsun bütün olan biteni, olacakları; daima sineye çekiyorsun... sonra ne mi oluyor Paro? Kandırmayalım kendimizi, iyiden iyiye nefret ediyorsun bu insanlardan; ses edemediğin için kendinden... bıraksalar, kaçıp gideceksin; kimselerin duymak istemedikleri, görmek istemedikleri diyarlara, yapayalnız... Ama bırakmıyorlar! Bırakmıyorlar ey! Tüm rezilliklere rağmen, tüm pisliklerine rağmen, tüm anlayışsızlıkları, tüm değer bilmezliklerine rağmen; kendi değerlerine saygı ve sevgi istiyorlar, kusursuz itaat istiyorlar! Nefret ediyorum, nefret ediyorum, nefretle soluyorum!
Insanın hakiki özgürlüğüne ilişkin olarak sunduğum bu ve bu türden görüşler insanın sağlam karakteriyle ilgilidir, yani yürekli ve yüce gönüllü bir karaktere sahip oluşuyla. Ama bence burada sağlam karakterin özelliklerini teker teker saymaya hiç gerek yok ya da güçlü bir insanın hiç kimseden nefret etmediğini, hiç kimseye öfke duymadığını, hiç kimseyi kıskanmadığını ve hiç kimseye kızmadığını, hiç kimseyi küçümsemediğini ve birazcık bile olsa kendisiyle böbürlenmediğini de söylemeye.
Sayfa 312 - KabalcıKitabı okuyor
Yansıtmalı Özdeşim (III)
Bataklığa çekmek metaforuyla somutlaştırmaya çalıştığım olgu psikoloji literatüründe "yansıtmalı özdeşim" olarak geçer. Yansıtmalı özdeşim narsisistik istismarın temel dinamiğidir: Narsist birey dayanamadığı, karşılayamadığı olumsuz duygularını sana yansıtır; senin bu duyguları hissetmeni, içe alıp deneyimlemeni ve bu duyguların kendi duygun olduğunu zannetmeni sağlayacak söylem ve eylemlerde bulunur. Zamanla sen de onun gibi kendini yetersiz, değersiz algılamaya, anksiyete, öfke, utanç, güvensizlik, hayal kırıklığı hissetmeye, kendine nefret duymaya başlarsın. Onun savunmalarını kuşanır, böylece sağlıklı narsisizmini kaybeder, patolojik narsisizme sürüklenmeye, narsiste dönüşmeye başlarsın.
Sayfa 84Kitabı okuyor
