Ölüler Kitabı
“Mezarında uzanmış olacağın o günü düşün...
Bir akşam, sedir yağı ve tanrıça tarafından örülmüş bantlarla kutsanacaksın.
Gömülme gününde güzel, ağlayıcı kadınlar cenaze alayının önünden gidecekler ve başlarına Batı vadisinin ince kumlarını serpecekler.
Mumyan altından olacak.
Öküzlerin çektiği ölü arabasında giderken sandukanın tavanı, gökyüzü gibi, üstünde olacak. Mezarının kapısında kutsal danslar yapılacak ve rahipler kalbini sevindirecek sözler söyleyecekler.”
Sayfa 45 - Epsilon, MumyalamaKitabı okudu
Ölümden yapılmışız biz. Hayat diye kabul ettiğimiz şey, gerçek hayatın uykusu, varlığımızın gerçek halinin ölümüdür. Ölüler doğar, ölmezler. İki dünyayı ters sırayla biliriz biz. Yaşadığımızı sanırken ölüyüzdür; ölümle pençeleşirken yaşamaya başlarız.
Ölümden yapılmışız biz. Hayat diye kabul ettiğimiz şey, gerçek hayatın uykusu, varlığımızın gerçek halinin ölümüdür. Ölüler doğar, ölmezler. İki dünyayı ters sırayla biliriz biz. Yaşadığımızı sanarken ölüyüzdür; ölümle pençeleşirken yaşamaya başlarız.
Sayfa 237Kitabı okudu
"Ölüler Kitabı", Eski Mısırlıların, piramit ve kayalara yonttukları, mezarların oda ve koridorlarının duvarlarına, tabut ve taş sandukaların iç ve dış kısımlarına, ölülerle birlikte mezarlarına gömülen papirüs ve benzer şeylerin üzerlerine yazdıkları, uzunlu- kısalı bölümlerin geniş çapta derlemesine, başka bir deyişle kompozisyonlara günümüzde verilen genel addır.
Onsekizinci Hanedan döneminin başlamasıyla birlikte Ölüler Kitabı varoluşunda yeni bir evreye girer ve tabutların üzerine değil de papirüs ruloları üzerine yazılıp ölüyle birlikte tabutların içine konulmaya başlanır.
Ölüler Kitabı'nın varlığı birkaç inçlik alana sahip papirüs parçaları üzerine çizilen büyük çoğunluğu okunaksız, kargacık burgacık yazılar dizisi biçiminde sona ermiştir.
Dramlar romanlarda hep güzeldir, çünkü ne bir damla gerçek kan akar, ne de ölüler çürür, hem zaten çürük şeyler romanlarda çürümez asla.
dramlar romanlarda hep güzeldir, çünkü ne bir damla gerçek kan akar, ne de ölüler çürür, hem zaten çürük şeyler romanlarda çürümez asla.
kim bilir, belki de roman tanrının bizi kullanarak yarattığı hayattan çok daha kusursuz bir hayat ve gerçekliktir ve biz, belki de sırf onu yaratmak için varızdır. görünüşe bakılırsa uygarlıklar sırf sanat ve edebiyat üretmek için var, kelimelerse onlardan bişe kalan, bizimle konuşan şeyler. bu insanötesi figürler neden gerçek, sahici olmasın? zihinsel varlığımda böyle olabileceğini düşündükçe canım yanıyor...
Ne mutludur ölüler! Deliliğe kapılarak doğuranlar üç kez daha fazla mutsuz! Ne mutludur hadımlar! Ne mutludur kısırlar! Döllemektense sefahati tercih edenler de mutludur! Çünkü şu an için Otuz Bir Çekenler ve Oğlancılar aile babalarından ve analarından daha az suçlu, çünkü onlar kendi kendilerini yok ederken, diğerleri gereksiz ağızları çoğalta çoğalta dünyayı yok edecekler. Kendilerine saygı göstermeye bizi mecbur eden ve bize akıldışına çıkmayı öğreten tinselciler utansın!
Eğer onlar hiç olmasaydı daha az sefil ve daha az gülünç olurduk, bu hayal vaazcıları ve beş para etmez teselliciler artık hiçbir işimize yaramıyorlar; yalnızca kendimize dair, onlara dair ve gerçekliğimize dair bizi aldatmaya yaradılar. Kalpazanlar cezalandırılıyor ama yanlış fikirlere itibar kazandırarak yaşayanlar esirgeniyor, öyle mi? Hoşgörü bir aldatmacadır ve saygı bir sayıklama, bunu işitmek için para alıyor ve para ödüyoruz, cehennem ateşine gömülmeden önce bizi ölüme götürenleri ölüme yollayacağız, bizden esirgemedikleri yollari düzleştireceğiz, sonra son olacak.
Sayfa 120
