Ortaokuldaki resim öğretmenimi buldum. Çok güzel bir kadındı, hala da öyle. Aradan on yıl geçmiş olmasına rağmen hayranlığımdan bir şey kaybetmemişim. Bir gün sınıfta ben üzgün ve kaygılı olduğum bir anda, ki ona hiçbir şey anlatmamıştım, derdimin ne olduğundan eminmiş gibi "bir gün benim yaşıma geldiğinde bugün hissettiklerinin hepsi geçmiş olacak şeymacığım" demişti. Onun yaşına henüz gelmedim ama evet, o gün yaşadıklarımın hepsi geçti. Demin hocama bu güzel anımı hatırlatmak istedim, ama aradan on yıl geçmiş olduğu ve bugün zahirde bambaşka hayatlar yaşıyor olduğumuzu fark ettiğim için hatırlamaya cesaret edemedim. Bu benden kaynaklanan bir sorun. Olumsuz bir tepki almayacağımdan adım gibi eminim, hatta belki de mutlu olacak. Ama belki de öğrencisini eskiden tanıdığı haliyle hatırlamayı tercih eder, bilmiyorum. Bu durum için biraz üzüldüm sanırım. Büyümüş olmanın güzel yanları çok fazla, ama insan büyüdükçe karakterinde yer eden kabuller, yargılar, endişeler onu çizdiği yolda yürümeye iterken bazen geride bıraktıklarına özlemle bakmak zorunda bırakabiliyor.