Merhaba arkadaşlar! Bugün size #yedikilise adlı bir eser ile geldim.
Eserimizin içeriği özellikle, ön yargının nasıl kötü bir huy olduğunu ve bunun verdiği zararı bizlere göstererek ilerlemiş.
Konusuna değinecek olursak baş karakterimiz Adelya’nın üniversiteyi kazanması ile bir giriş yapıyoruz. Adelya üniversiteyi kazanınca çok mutlu olamıyor çünkü son tercihlerinden biri olan Van şehrinde okuması gerekiyor. Bu bölgenin ona anlatılanı ve duydukları ile kafasında kurduğu kötü bir izlenimi vardır. Ama buna rağmen gitmeye karar veriyor çünkü kazandığı bölümü okumak istiyor.
Uzun bir süre herkesten uzak duran Adelya asla kafasında ki ön yargıları bir kenara atmayı düşünmüyor. Bu durum onun herkesten uzak durmasını sağlıyor. Belli bir zamandan sonra arkadaşlarının ona geliş şekli ve çevresinde bulunduğu topluluk aslında anlatılan ve kafasında çizdiği gibi değilmiş görmüş oluyor. Zamanla onları tanıyıp şans verince ne kadar güzel insanlar olduğunu da anlıyor.
Bir ülkenin neresinde olursak olalım aslolan insan değil miydi? Peki nedir halen bölgelere göre yapılan bu ön yargılar? Neden insanı yargılamak için karekterini anlamak yerine bölgesine göre ön yargıyla hareket ediliyor? Bu çağda, halen böyle düşünen kişilerin var olduğunu bilmek bile beni utandırırken, onlar nasıl aynaya bakabiliyolar çok merak ediyorum… Eserin dikkat çektiği noktaya odaklanın lütfen, ön yargılarımız bizi yanıltır, kişileri yerlerine mevkilerine göre değil düşünce ve karekterlerine göre yargılayın.
Tuğçen @selamicinarci @klarosyayin #leylanınkitapütopyası
Yazık Oldu Bay Goriot'a...
Hırslarımız mı bizi ayakta tutan ,yargılarımız mı yoksa sevgimiz mi? Hepsi de birbirinden farklı ama oldukça bağlantılı şeyler. Bazen bir insanı yüreğinin sertliği ayakta tutar bazen de tam tersi olarak yüreğinin yumuşaklığı. Bazen nefret üstlenir bu görevi bazen de sevgi…
Balzac tam da bu konuları eksenine alarak zekice ve insanın iç dünyasını ayrıntılı bir şekilde irdeleyen bir eser kaleme almış. Hırs , ihtiras ,nefret, küçümseme, karşılıksız bir şekilde beslenen ve her gramı ile fiile dönüşen bir sevgi… Birkaç karaktere oturtulmuş kocaman bir toplumun içsel özeti.
Goriot Baba ortalama uzunlukta bir kitap. Dili sade ve yormayan bir üsluba sahip. Kitap genel olarak insan ve toplum psikolojisini temele alarak birkaç dizi olay ekseninde birkaç karakterin bakışı ile dizayn edilmiş. Kitapta her karakter ayrı bir hikaye ayrı bir rol ve ayrı temsiliyetle can buluyor. Ön yargılar, pragmatizm ve hayal kırıklığı üçlemesi sahnelenmiş bir oyunu izliyoruz kitap boyunca. Sayfalar çevrildikçe hayatın ne kadar acımasız ve umursamaz olduğunu insanların ise ne kadar nankör olabileceği konusunda bir daha aydınlanıyoruz.
Okurken sıkılmadığım ve verilen mesajlar itibari ile sevdiğim bir kitap oldu. Okuyun ve anlamaya çalışın(:
