Vahşi ve kusurlu olan, etrafta koşturan eğitimsiz taylara baktığında kanlarının nasıl kaynadığını görebilirsin. Bu taylar birden bir trampet ya da müzik sesi duyduklarında hepsi birden aniden dururlar. Vahşi bakışları güzel müziğin gücü ile sakinleşir. İşte şair bu nedenle Orfeus'un müziğini duyan ağaçlar, taşlar, nehirler durur ve onu dinler demiştir. Müziği sevmeyen yada duyduğu müzikten etkilenmeyen bir insandan kötülük, gaddarlık ve hırsızlık beklenir. Ruhu gece kadar kördür ve hissizliği yeryüzü ile cehennemin arasındaki karanlık gibidir. Böyle birine güvenilemez. Müziği dinlemelisin.
Sayfa 146 - Felsefe kulübü yayınlarıKitabı okudu
Honore “de” Balzac / Langeais Düşesi
Gönül için küçük olay yoktur; o herşeyi büyütür.
General bu ateşli ruhun koşusuna kendini hızla kaptırmış ve dolaştığı iklimlerde onu takip etmişti. Bu tutkulu senfoniyi dolduran imgeleri bütün boyutlarıyla anlıyordu ve onun için bu ezgiler çok uzaklara gitmekteydi. Bu şiir, rahibe kadar onun için de gelecekti, şimdiki zamandı, geçmişti. Kırılgan ve şair ruhlular için, acı çeken ve yaralı kalpler için, tiyatro müziği bile olsa müzik, anılarıyla özdeşleştirip geliştirdikleri bir metin değil midir? Müzisyen olmak için bir şair kalbi gerekiyorsa, bu büyük müzik eserlerini dinlemek için, anlamak için de şiir ve aşk gerekmez mi? Din, aşk ve müzik aynı olgunun üçlü ifadesi her soylu ruhu kemiren bir dışa vurum ihtiyacı değil midir? Bu üç şiirin hepsi de dünyadaki bütün heyecanlara bir çıkış yolu sunan Tanrı'ya gider.
Sayfa : 22
I.Bölüm - Rahibe Teresa
General Arnand de Montrivau & Madam Düşes de Langeais
Turkuvaz Kitap
Honore “de” Balzac / Langeasis Düşesi
“Bunun sebebi, Türk münevveri genç, sensin! Bu viran ülke ve bu yoksul insan kütlesi için ne yaptın?
Yıllarca onun kanını emdikten ve onu bir posa halinde katı toprak üstüne attıktan sonra, şimdi de gelip ondan tiksinmek hakkını kendinde buluyorsun.
Anadolu halkının bir ruhu vardı; nüfuz edemedin.
Bir kafası vardı; aydınlatamadın.
Bir vücudu vardı; besleyemedin.
Üstünde yaşadığı bir toprak vardı; işletemedin.
O, katı toprakla kuru göğün arasında bir yabani ot gibi bitti. Şimdi, elinde orak, buraya hasada gelmişsin!
Ne ektin ki, ne biçeceksin?.. Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi? Tabii ayaklarına batacak.
İşte her yanın şerha şerha kanıyor ve sen, acıdan yüzünü buruşturuyorsun.
Öfkeden yumruklarını sıkıyorsun.
Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir.”
Yakup Kadri Karaosmanoğlu - Yaban
