Gözlerin bana dokunmadıkça
Şu aklım başımdan ıraktır Lila
Gün olup benden usanmadıkça
Gecem günümden uzaktır Lila
Oysa ben sana İstanbul derdim
Onun kadar derin ve yalnız sevdim
Oysa ben sana istanbul derdim
Onun kadar derim ve yalnız sevdim
Gözlerini alıp da giden misin yar
Beni böyle ağlatıp da gülen misin yar
Gözlerini alıp da giden misin
Gel beraber kuralım ölümsüz yapıları
bilmez misin, İstanbul evimizdir güzelim
sen orda kırık odalı bir köşkün içindesin
bense bir çilingirim, açarım kapıları.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Bu anlattığım köy halkı neyle geçinir, bilir misin? Kapıcılıkla Bunların gençleri kadın-erkek Istanbul'a, Ankara'ya gurbete çıkar, oralardaki hanlarda, apartmanlarda kapıcılık ederler. Orda kaza- nır, köyde kalan yaşlı anababalarına para gönderirler. Beşon yılda bir döner, köye, sılaya gelirler. Baba ocağından tam sökülemezler. Onlar da yaşlanınca gelir, bu kısır topraklı köye yerleşir, oğullarını
kızlarını büyük şehirlere odacı, kapıcı gönderirler. Saydım, bütün köyde dört ahlat ağacından başka ağaç yoktu. Yağmurdan aka aka toprak kalmamış. Tarlalar ancak bire birbu- çuk, bire iki veriyor. Bir kile tohum ekip, toprağı alınterleriyle sulayarak iki kile tahıl alacaklar. Yine de bu kısır topraktan vazgeçemiyorlar.
Bu köylünün hepsi de Istanbul hanlarında, apartmanlarında kapıcı durmuşlar, o hanların, apartmanların kaloriferli, mavi, pembe, beyaz fayans döşeli helalarını yıkayıp temizlemişler. Kullanmışlar da... Ama köylerine dönüşlerinde kendilerine hela yapmamışlar.
Neden? Neden böyle diye hiç düşünüyor muyuz?
Görgüsüzlük desen, değil; işte helanın en güzelini yıllarca görmüşler, temizlemişler, kullanmışlar da... Ama yine de ken- dilerine hela yapmıyorlar. Görmek, tekbaşına bir işe yaramıyor. Kişinin o gördüğünü alacak, benimseyecek bir düzeye yükselmesi gerekiyor. O yere yükselmedikçe, ne görse boş... Bunlar yıllarca temizledikleri helaların kendileri gibi insanlar için değil kapıcı, odacı durdukları han ve apartmanlarda vaşayan için olduğunu sanıyorlar.
Sayfa 226 - Nesin yayıneviKitabı okudu
(farkında mısın
yalnız gözlerimiz değişmiyor,
ve kalıyor hatıralaşmadan orda
iyi ve kötü çocukluğumuz.)
Sayfa 86
CIII-YOLCULUK
Maxime du Camp'a
I
Hartaya, baskı resme sevdalı çocukların,
Evren denk düşer elbet güçlü arzularına.
Ah! Dünya ne büyüktür ışığında lambanın!
Anıların gözünde ne kadar küçük dünya!
Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
Özlem
Orda bulunacaktım ben
Ne güzel olurdu yaa
Sizinle beraber umremi yapmak vardı
Efendimizin yürüdüğü yollarda, yürümek vardı
Ya Rabbim ne güzel bir mutlulukturki senin evinde bulunmak
Tez vakitte nasip eder misin bize
Ey Yüce Rabbim!...
bir kuş tüyüne değip de
berelenmeden
bir güz yelinde örselenmeden hiç
çayırın acı yeşillerine uğramaksızın
hırpalanmadan günışığında
papatya kokularıyla ırgalanmadan
sen yine orda mısın demeden
sen hala
sen hala gel demeden
geliyorum ben sana
Aşktan yana iyilikten konuşalım.
Üstümüzde sarhoş bir gökyüzü,
Altımızda mes'ut bir toprak.
Ne güzel olur bilir misin?
Orda seninle yaşamak.
YKYKitabı okudu
Her mutluluğumda sana koştum ben, bir tek sen yoktun. Her sevincime ortak seni aradım, yürüdüğüm her yolda belki sana rastlarım umuduyla yürüdüm. Gittiğim her yerde sana baktım orda mısın diye.
