Bu yıl gerçekten ömür boyu unutamayacağım yürek burkan karelerin zihnime kazındığı bir yıl oldu. Elleri yangında yanan koalaların masum halleri, depremde çocukları üzerine kapanan bir babanın enkaz altındaki görüntüsü, bir annenin nolur yardım edin çocuğum gidiyor diye yardım istemesi ve askerimizin titreyerek cevap veren sesi, çığda kar altından çıkarılmaya çalışılan insanlar, şehit düşen askerlerimizin cenazelerinde gözü yaşlı aileleri, koronadan vefat eden birinin poşetler içinde kimsesiz defnedilişi ve son olarak 65 yaşını geçen bir amcamızın kendisiyle alay eden bir gence titreyen sesi ve mahcubiyetiyle açıklama yapmaya çalışması... O amcann kimsesiz gibi kalışı hastaneden dönüyorum otobüs beni almadı demesi... Zaman çetin, insanlar anlayışsız, bencil... Bu yıl bir şekilde biter mi bilmem ama bu yılı atlatsak da gelecek günlerin güzellik getireceğine dair umudum yavaş yavaş can çekişiyor. Yıllar önce "Ne çok acı var!" diyen sevgili Zarifoğlu, 2020'ye geldik ve zarif kalpler için acıdan başka bir şey yok!
Geç kalarak esasında, bazı şeylere tam zamanında yetişiriz. Artık çok geç, deriz bazı meseleler için; çünkü o mesele bizim bahtımızdan ayrılmıştır. Bir otobüs durağında otobüsü kaçırır da bir taksiye binersin, yeni bir hikâye başlar; senin hikâyen başlar.
Cihan Çetinkaya
Medeni bir ülkede otobüs durağı...
Keşke bizim ülkemizde de toplu taşıma durakları böyle olsa..🥰
Dünya Şiir Gününde "sevdiğin şiir"
İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından
Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
Şu aranıp duran korkak ellerimi tut
Bu evleri atla bu evleri de bunları da
Göğe bakalım
Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
İnecek var deriz otobüs durur ineriz
Bu