"Oysa tüm kalbimle bildiğim tek şey onun parıl parıl parlamaya devam etmesi ve benim mutsuz olmamam için birbirimizden uzak durmamız gerektiğiydi."
Her satırda kendimi buldum...
Kendimden özür diliyorum..
Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım.
Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü.
Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde sakladım, sustum bastırdım olsun dedim insanlık bende kalsın.
Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun dedim.
Verdim, hep
_Yaşam, ufacık şeylerden, küçük mutluluklardan oluşuyor. Hiçbir şey büyük ve kutsal değil. O yüzden sözde büyük olan şeylere ilgi duyarsan yaşamı ıskalarsın. Yaşam bir bardak çayı yudumlamak, bir dostla sohbet etmek, sabah yürüyüşe çıkmaktır, ama illa belli bir yere doğru değil, amaçsız, son belirlemeden hareket etmektir. Böylece herhangi bir
Başlık kalbiniz olsun
En son Hira'dan yazmıştım size.
Hira...
'Rabbimin bir adımıma koşarak geldiği' demiştim hani.
Dilerseniz, hirasına yönelmiş olanlar için devam edelim.
Şu sıralar Aziz Mahmud Hüdâyi Hazretlerini okuyorum.
Benim bildiğim, nesnelerin insana dokunmaması gerekir. Çünkü canlı değillerdir. Oysa dokunuyorlar. Çekilmez bir durum bu. Onlarla bağlantı kurmak korkutuyor beni. Sanki hepsi birer canlı hayvan.
O kitapları bir daha hiç aklıma getirdiğim olmamıştı, unuttuğum şeylerin muazzam yığınında bir milimetrelik yer tutmaya yazgılıydılar, oysa şimdi keşfediyordum ki "bugüne kadar" benim bilgim ya da kuşkum olmaksızın varlıklarını sürdürmüşlerdi ve bana çok yakın olmuş olduğunu bildiğim bir kişinin ölümünün dolaylı nedeniydiler ve işin daha da şaşırtıcı yanı, bana ait olmayı sürdürmüşlerdi, öyle ya,
Sayfa 49 - YKY 4. Baskı İSTANBUL Ekim 2023Kitabı okudu
