Bu kitabın okunma yaşı 40 degil :) 25nyasimda okusam emimin Kitap bende murat kekilli 'bu akşam ölürüm' etkisi yaratırdı. O zaman iste Kendimi genç Werther ile düş arkadaşı Wilheim gibi konuşur dertleşir anlaşır bulurdum..okeye eklenen dördüncü gibi
Werther'in intiharını yerinde bulmadım, imkansız aşkının imkansız olmadığını, kısa bir an bile olsa Lotte'nin dudaklarında o sonsuz 'an' döngüsü içinde hapsolmuş şekilde yaşayarak da yaşayan bir ölü gibi, loop edilmis bir ani şeklinde yaşayarakta acısını yaşayabilirdi..
Ama ölümü gerçekten güzel bir tiyatro sahnesini anımsattı.
Hatta yer yer( tamamen alakasız olsa da bu örneği acınin derinliğini benzetmek için kullanacağım) İngiliz yazar Mary Shelley tarafından yazılan 1818 tarihli Frankeştayn; veya Modern Prometheus kitabında ki mektuplara benzettim. (Ki orada ki acının tarifi buradakilerden daha lezzetli)
Okudum, pişman değilim, keşke daha önce okuyaydim:)
Orhan pamuk, masumiyet müzesi kitabında ki 'tanıdığımız en muhteşem Füsun' ile yaşadığı o andan bahsederken 'hayatımın en mutlu anıymış, bimiyordum derken o anı tekrar yaşama arzusu ile yaşama tutunurken bu kitapta 'o an' yaşanir ve tekrar yaşayamayacak olmanın hüznü ile esas oğlan hayatına son verir.
