Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey, dünyanın en güzel sesinden en güzel şarkıyı dinlemek gibi birşey... Fakat artık ümit yetmiyor bana, ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyorum...
İnsanlar vardır
Gelip geçerler hayatımızdan
Kimi depremlere gider,
Kimi fırtınalarla.
Ben kalanlardan yanayım
Gitmeyenlerin sadakatini ve sabrını severim.
Sarılıp bırakmayanların sıcaklığını.
“Berlin’de yalnızsınız değil mi?”
“Ne gibi?”
“Yani... Yalnız işte... Kimsesiz... Ruhen yalnız... Nasıl söyleyeyim...”
“Anlıyorum, anlıyorum... Tamamen yalnızım... Ama Berlin’de değil. Bütün dünyada yalnızım...”
Yanyanayız. Yanlız... Ve dünyanın ortasında. Aslında hepimiz birbirimize benziyoruz. Ve aslında hiçbirimiz benzemiyoruz birbirimize. Aynı dili konuşuyor ama aynı cümlelerde buluşamıyoruz. Bedenlerimiz birbirine benziyor, gölgelerimiz benzemiyor. Bizi birbirimize benzeten şeyler, bizi birbirimizden ayırıyor. Yanyanayız. Herkes ve hiçkimseyiz. Hiçkimse ve herkes.