Kitabı gerek anlatımı gerek içeriği olsun her özelliğiyle beğendim. Okuma aşamasında aklıma çoğu zaman Poyraz Karayel dizisinde İlker Kaleli'nin akıl hastanesinde yaptığı muazzam konuşma geldi. :)
İncelemeye geçelim.
Anton Çehov, özgün tarzı durum öyküleriyle tanınmış bir yazardır. Altıncı Koğuş'ta olay yerine İvan Dmitriç ve Andrey Yefımiç'in hayatından kısa bir kesit sunmaktadır. Çehov, aklımızda canlanan akıl hastanesini bütün gerçekliğiyle yaşatmıştır. Lenin'in rivayet edilen "Kitabı okuyunca kendimi Altıncı Koğuş'ta kapatılmış gibi hissettim." sözünün haklılığı ortaya çıkmaktadır. Gerçekten yazar; akıl hastanesinde, akıl hastaları arasında hapsolmuş hissiyatını okura olabildiğince geçirmektedir.
Eser; realizm-romantizm, ölüm-hayat, acı çekmek-mutlu olmak gibi felsefik kavramlarla örülmüştür. Yefımiç ile Dmitriç arasındaki diyaloglarla yazar, bizi bu kavramlar üzerinde derin düşüncelere sevk etmiştir. Her gün acı ve azap çekenlerin, daima mutsuzluğa mahkûm olanların ve mukadder olan ölümü her an düşleyenlerin hayatını, hâli vakti yerinde olan ve hiç sıkıntı yüzü görmeyen "aydın takımı" ve devlet maiyetindekilerin sahte bir romantizm hülyasıyla küçümsemesidir bizlere anlatılan.
Ve tabii, kendi hazırladıkları, hiç itiraz ve isyan etmedikleri gibi başkaldıranların da başını "güzel ve refah" dolu başka hayatlardan örnek sunarak indirdikleri bu müeeses düzene en sonunda kendileri de mahkûm ve hapsolmuştur.
Çalıkuşu ailemm ..
Toplum , kendisinden olmayanı dışlayan , inciten ve delicesine örseleyen bir yapıdır . Bu eserde de onu delicesine görüyoruz.
Hangimiz kimi delirecek kadar sevdik ? Ruhumuzun tamamını bir insana aktardık
