Yaşar Yaşamaz, kimliksiz bir adam. Bürokrasinin 'kusursuzluğu' ve 'sorumluluk sahibi' memurlar sayesinde nüfus cüzdanı edinemiyor. Resmi kayıtlarda ölmüş görünüyor. Eh, pek de yaşıyor sayılmaz zavallım. Kimliksiz okula almayız diyorlar ama askere zorla alıyorlar, babası ölünce miras alamazsın, sen yaşamıyorsun ki diyorlar ama vergi borcuna gelince kuruşu kuruşuna ödetiyorlar. İş vermiyorlar ama iş tımarhaneye veya hapishaneye kapatılmaksa kimliksiz olmak hiç sorun değil. Haa, ama iş oradan çıkmaya gelince kimlik gerekiyor işte. Seviyor, e ne güzel? Ama evlenemiyor, kontrat imzalayamadığı için ev bile tutamıyor. Böyle bir yaşamı var Yaşar Yaşamaz'ın. Hem bu kadar sinirlenip hüzünlendiğim hem de kahkaha attığım bir kitap daha hatırlamıyorum. Herkese tavsiye ediyor ve aradan çekiliyorum.
Radyo tiyatrosu, sahne tiyatrosu, öykü versiyonları var ve son olarak –yoğun talep üzerine– roman olarak yazılmış. İyi de insanlar bu Yaşar Yaşamaz'ı neden bu kadar sevmiş? Kolektif dertlerimizi anlatıyor ve çok çektiğimiz bürokrasiyi yerden yere vuruyor da ondan. Bunu da müthiş bir mizah anlayışıyla yapıyor.
