Gözlerinizi dışarlara çevirmişsiniz ama işte en başta vazgeçmeniz gereken şey.
Kimse akıl veremez, yardım elini uzatamaz size, hiçkimse.!
Tek çıkar yol, gözlerinizi kendi içinize çevirmenizdir.!
Sayfa 10Kitabı okuyor
Giriş- Franz Xaver Kappus 1929
Büyük ve eşsiz birinin konuştuğu yerde, küçüklere susmak düşer.
Sayfa 8Kitabı okuyor
Yaşadıkça, yaşamın dikte ettirdiklerine katlanıp sonuna kadar kayda geçirmeyi daha da gerekli görüyorum; bakarsın ancak son cümle, binbir çabayla öğrenilmeye çalışılıp kavranamamış ne çok şey varsa tümünü eşsiz bir anlamla donatacak o küçük, o sıradan sözcüğü içerecektir. Hem öbür dünya koşullarında, bizim için bu dünyada hazırlanmış sona kadar yürüyüp yürümediğimize bakılmayacağını kim bilebilir?
"Belli bir durum ağır ve katlanılmaz nitelik kazandı mı, bir değişimin arifesinde bulunuyoruz demektir."
"Bil ki, yaşamın gerçekte ne olduğunu, yaşanan yılların çokluğu belirlemez."
"(Dünyanın) İçerdiği birtakım korkular varsa, bunlar yalnızca bizim kendi korkularımızdır; barındırdığı bazı uçurumlar varsa, bizim kendi içimizdeki uçurumlardır bunlar."
Hasta kadın tümüyle vurgusuz bir sesle ekledi: “Yorgun ve hasta insanlar evlerinde kalmalılar.”
Sadece bir şey söylemiş olmak için, “Bu ne şahane leylak böyle!” dedim. Çünkü susmak, üzerinde kaçamak düşüncelerin sessiz ve hızlı gidip geldiği gizli bir orman yoluna benzer. Dolayısıyla, hiç susmaya gelmez.
İnsanın aklına ne tuhaf düşünceler geliyor bazen.
Kim oturmamıştır ki kaygılı,
perdesinin önünde kendi kalbinin?
Perde açılmıştır: Ayrılıktır sahnelenen...
Sayfa 43 - İmge KitabeviKitabı okuyor
tarifsiz yalnızlıklar içinde yaşayıp gidiyoruz
Sayfa 14Kitabı okudu
“Kalbinde çözülmeden kalan herşey için sabırlı ol . Cevapları şimdi arama. Cevaplar sana şimdi verilmez, çünkü sn henüz onlarla yaşayamazsın.Bu herşeyi o an yaşama meselesidir.Şu anda soruyu yaşaman gerekir.Daha ileride , belki farkına bile varmadan, günün birinde kendini cevabı yaşarken bulacaksın .”
Rilke
Bugün ya da yarın, bakarsın güneş ışıl ışıl parıldıyordur, hava öylesine açık ve mavidir ki... Çıkar gelir ölüm. Ne saçma!
Bitkin haldeyim, her tarafım kırılıp dökülüyor. Ama bazı saatler de oluyor, yaşam dedikleri kıvılcımın yeniden çaktığını hissediyorum içimde. Alevler sağını solunu yalayarak aşağılardan gelip yukarılara çıkıyor; kendimi güçlü ve sağlıklı hissetmeye başlayıp geleceğe güvenle bakıyorum. Aptallık işte.
Çünkü öyle yalnız, öyle yorgunum ki! Bir tuhaf hastalık benimkisi.