Gerçekten de, insanoğlu için en büyük tehlikenin açlık, deprem, mikroplar, kanser olmayıp, yalnızca insanın kendisi olduğu, göz kamaştırıcı bir açıklıkla ortaya çıkmıştır. Nedeni ortada: Ruhsal yaraları saracak, etkili bir çare yok henüz, oysa bu yaralar doğanın en acımasız, en büyük yıkımlarından daha da yok edicidir!
Temsil ettikleri ruhsal ya da zihinsel acı, yaralanma anında oluşan fiziksel acıdan daha büyük olduğu için saklamak isteyebileceğimiz bazı izler vardır. Bir de aynaya her baktığımızda görmek istediğimiz yaralar.”
Bazı yaralar asla iyileşmiyor. İnsan kabuğun altında yeni bir derinin oluştuğunu sanır, ama orayı kaşıdığı anda yara yeniden kanamaya başlar.
Ruhsal yaralar da farklı değil.
