"Bitirdim ben...
Koydum lavtamı kenara.
Mor üçgüller arasında
Gölgeler asılı durdukça
Şakımak da sona erdi, şarkılar da.
Bitirdim ben...
Koydum lavtamı kenara.
Eskiden bülbüller gibi erken,
Çiy düşmüş çalılarda öterken,
Kestim artık sesimi.
Yorgun bir ketenkuşuyum şimdi.
Dudağımdaki ezgiler bitti,
Öttüğüm zamanlar geçip gitti.
Bitirdim ben.
Koydum lavtamı kenara."
Ama ne zaman doğduğumuz sorulduğunda hep anamızın bacakları arasından çıktığımız tarihi belirtmemize rağmen, artık insanları analardan çok yaşamın doğurduğunu biliyorum.
Tıpkı bir kuş gibi uçup gitmişimdir. Göğün mavisine dönüşe dönüşe gözden yiterken, sen bakmışsındır arkamdan. Kim bilir, yokluğumla düşsel bir boyut kazanan çay bardağımı alıp tepsiye koyarken, belki nereye gitmiş olabileceğimi de düşünmüşsündür.
Moliere'in okuduğum ilk kitabı olmakla beraber tiyatro eserlerinden hoşlanmayan biri olarak bayıldığım bir kitap. Kitabı okurken hiç bitse de gitsek kafasında değildim. Eğlenceli, güzel ve düşündürücüydü. Çöllere düşmek isteyecek kadar yalnızlığı arzulayan bir adam. Düşündüğünü olduğu gibi dile getirip her zaman sivri dili ve dürüstlüğüyle bilinen Alceste karakterine aşık oldum.
Kitap sürükleyiciydi. Önerebilirim.
İnsandan KaçanMolière · İş Bankası Kültür Yayınları · 20131,272 okunma