Gurur hayatın tuzudur derler; gururum nereye gitti? Ya ben yaşadığım hayatı anlamadım ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu. Daha iyisini de bulamadım,göremedim,kimsede göstermedi.
Dolayısıyla, bize ilk gençlik yıllarımızda öylesine acılar çektiren, sonunda bize katlanabilecek birini buluncaya kadar bizi bir kadından ötekine savuran o dinmek bilmeyen aşk tutkusu değildi bu.
Onların yalan söylemeleri değil;yalan her zaman bağışlanabilir;tatlı bir şeydir çünkü yalan, insanı önünde sonunda gerçeğe götürür. Burada insanın ağrına giden şey, onların yalan söylemeleri değil, söyledikleri yalana kendilerinin de inanmaları...