Ben, Lou Clark, dünyanın öbür ucuna doğru gidiyordum. Ama bunu algılayamıyordum. Gözüm Will'den başka hiçbir şey görmüyordu. Kız kardeşimin, Thomas'ı ilk doğurduğunda hissettiği gibi hissediyordum. Yeni doğan bebeğine bakarken, "Bir borunun içinden bakmak gibi bir şey bu," demişti. "Dünya sadece ben ve ondan ibaret."
Amaçsız bir aşk bu.Nasıl olduğu ya da nasıl biteceği bilinmeyen. Sadece bi gün bi an göz göze gelince kendinle, onu görmenle anladığın bi aşk.Sinsice, sen daha dur diyemeden, her bir hücreni yok edip sadece kendinden ibaret olmaya yemin etmiş bir aşk.Gün geçtikçe seni bitap düşüren, bedenin nefes için ölürken, güzelliğiyle ruhunu daha da derinlerine çeken mavi gibi, ışığın hasretiyle yanıp tutuşmuş mahkumun güneşe kavuşunca kör olması gibi bi aşk.. Senden ne varsa tüketen, bi gün bi bankta yığılı bulunca kendini nasıl olduğunu ya da nasıl biteceğini bilmediğin, sana senden bir şey bırakmayan bi aşk..
Aşk öylece geldi. Aralarına girdi.Ama ayırmadı birleştirdi...ÖZNESİ ÇİFTSE DE EYLEMİ BİRDİ.... Ben ve senden ibaret, ne tek sen ne de tek ben ,HEM SEN HEM BEN , bir cennet öznesi onlar içindi.
Sayfa 77Kitabı okudu
‘’Ölüm nedir bilir misin Yusuf? Ölüm, sensizliktir. İşte ben bu ölümle ölmekten korkuyorum. Sensiz kalmaktan korkuyorum. Bir nefes sensiz yaşamak, asırlarca azab çekmekten daha yaman, daha korkunç.. Benim sensiz kalmaktan başka hiç bir korkum yok. Varlığım, hayatım senden ibaret.. Kaçacak, sığınacak bucağım sen, gördüğüm bildiğim sade sen! Yüzüme bak Yûsuf! Ben senin bu uslu duruşundan, bu kaçamaklı hallerinden de korkarım. Bak, yüzüme bak da gözlerini göreyim... Ben onların ezelî perestişkârı, [ aşırı derecede bağlılık. Riyakâr gösterişten. ] esiri, kuluyum. Onlar benim mabudum, mihrabımdır.’’
